اثر بخشي بخشش درماني بر پرخاشگري و ميزان بخشش در پسران نوجوان كانون اصلاح و تربيت شهر تهران

Efficacy of Forgiveness Therapy in Reducing Aggression and Promoting Forgiveness in Male Juvenile in Tehran Correctional and Rehabilitation Centre

سابقه و هدف: متأسفانه هر سال با افزايش چشمگير بزه‌كاری نوجوانان در كشورمان روبه رو هستيم. اين پژوهش با هدف كلی بررسی بخشش درمانی بر پرخاشگری و ميزان بخشش در پسران نوجوان كانون اصلاح و تربيت شهر تهران طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: اين پژوهش از نظر روش شبه آزمايشی محسوب می‌شود و طرح آن پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل است. جامعه آماری اين پژوهش شامل كليه نوجوانان پسر كانون اصلاح و تربيت شهر تهران در سال1391 (تقريباً 300 نفر) بود. روش نمونه‌گيری به صورت نمونه گيری تصادفی است و حجم نمونه شامل 30 نفر از پسران كانون اصلاح و تربيت بود كه به صورت تصادفی در دو گروه آزمايش و كنترل جای گرفتند. آزمودنی‌های گروه آزمايش 10 جلسه تحت آموزش بخشش درمانی قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ گونه مداخله‌ای را دريافت نكردند. ابزار به كار رفته شامل فهرست خشم حالت- صفت اسپيلبرگر برای خشم و پرسشنامه انگيزه‌های بين فردی مرتبط با آسيب بود كه بر روی تمام افراد نمونه به عنوان پيش آزمون و پس آزمون اجرا شد. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحليل واريانش چند متغيری مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج حاصل از تحليل آماری اين پژوهش بيان می‌دارد كه درمان آموزش بخشش بر اساس مدل فرايندی انرايت سبب كاهش شاخص كلی پرخاشگری و افزايش بخشش بين فردی گروه آزمايش گرديده است. استنتاج: به كارگيری بخشش درمانی، به طور مستقل و يا در كنار ساير روش‌های درمانی، عمدتاً می‌تواند شاخص‌های مربوط به بهداشت روانی را افزايش داده و به بهزيستی افراد در حوزه‌های مختلف زندگی بيانجامد.

Background and purpose: Juvenile delinquency is increasing in many countries including Iran. This study was designed to investigate the efficacy of forgiveness therapy in reducing aggression and enhancing forgiveness in adolescent boys in Tehran Correctional and Rehabilitation Centre. Material and Methods: This quasi-experimental study included pretest-posttest with control group. The research population consisted of all adolescent boys attending Tehran Correctional and Rehabilitation Centre in 2012. (almost 300 persons). Thirty accessible individuals were randomly selected and divided into experimental and control groups. The experimental group attended ten sessions of forgiveness therapy while the control group received no intervention. STAXI-2 and TRIM questionnaires were completed by subjects as pretest and posttest. Data was analysed performing MANOVA. Results: In this study forgiveness therapy based on Enright’s process model, reduced aggression and promoted forgiveness in experimental group. Conclusion: Forgiveness therapy either alone or alongside other treatments could improve mental health, thereby reducing many unwanted consequences.