بررسي تاثير افزودن ذرات نانوهيدروكسي آپاتيت بر استحكام باندبرشي براكت‌هاي سراميكي باند شده با سيمان گلاس آينومر رزين مديفايد

Effect of Nano-Hydroxyapatite Incorporation into Resin Modified Glass Ionomer Cement on Ceramic Bracket Debonding

چكيده زمينه و هدف: يكي از مشكلات درمان در ارتودنسي ثابت، كنترل دمينراليزاسيون مينا در اطراف براكت‌هاست. مواد آزاد كننده فلورايد جهت كنترل اين مشكل پيشنهاد مي‌شوند. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير افزودن ذرات نانوهيدروكسي آپاتيت بر استحكام باند برشي سيمان گلاس آينومر رزين مديفايد در زمان دباندينگ براكت‌هاي سراميكي مي‌باشد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، هشتاد دندان پرمولر انسان جمع‌آوري و به چهار گروه باندينگ تقسيم شدند. گروه 1:Transbond XT ( گروه كنترل)، گروه 2: سيمان Fuji II LC (Resin Modified glass ionomer cement) و در دو گروه 3 و 4 به ترتيب مقادير 5? و 10? نانوهيدروكسي آپاتيت (NHA) به RMGIC افزوده شد. پس از اچ كردن سطح مينا براكت‌هاي سراميك باند شدند. استحكام باند برشي وARI براي هر گروه مورد ارزيابي قرار گرفت. از آزمونهاي آماري One-way ANOVA, Tukey post hoc HSD, Kruskal Walis جهت آناليز داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: بر اساس آزمون ANOVA، سيمان رزين مديفايد گلاس آيونومر حاوي 10? ذرات NHA به صورت معني‌داري استحكام باند برشي پايينتري نسبت به ساير گروهها دارا بود (11/2±93/11) و بين گروههاي ديگر تفاوت معني‌دار نبود. ميانگين استحكام باند برشي در ساير گروهها به صورت مقابل است: گروه 1 (07/4±33/17)، گروه 2 (55/3±22/17) و گروه 3 (59/2±56/16). الگوي شكست در گروههاي حاوي سيمان گلاس آينومر رزين مديفايد بر خلاف گروه كنترل اغلب به صورت كوهزيو بود. نتيجه‌گيري: سيمان گلاس آينومر رزين مديفايد حاوي 5? ذرات نانوهيدروكسي آپاتيت، مي‌تواند به خوبي كامپوزيت رزين، براي باند براكت‌هاي سراميك به كار برده شود. كليد واژه‎ها: سيمان گلاس آينومر رزين مديفايد ، نانو هيدروكسي آپاتيت ، براكت سراميك

Abstract Background and Aim: Preventing enamel demineralization around brackets is a concern for orthodontists. Fluoride releasing materials have been recommended to overcome this problem. The aim of this study was to evaluate the effect of incorporating nano-hydroxyapatite (NHA) into resin modified glass ionomer cements (RMGIC) on ceramic bracket debonding. Materials and Methods: In this experimental study, 80 human premolars were divided into 4 bonding groups as follows: group 1: Transbond XT (control group), group 2: Fuji II LC (RMGIC), group 3: 5% NHA added to RMGIC and group 4 10% NHA added to RMGIC. After enamel etching, ceramic brackets were bonded. The shear bond strength (SBS) and the adhesive remnant index (ARI) were calculated for each group. The data were analyzed using one-way ANOVA, Tukey’s post hoc HSD test and the Kruskal Wallis test. Results: According to ANOVA, 10% NHA added to RMGIC had a significantly lower SBS compared to other groups (11.93±2.11) but no significant difference was found among the remaining groups. The mean SBS was 17.33±4.07 in group 1, 17.22±3.55 in group 2 and 16.56±2.59 in group 3. According to ARI, the predominant failure mode in RMGIC groups was cohesive. Conclusion: Resin modified glass ionomer cements containing 5% NHA can be as effective as composite resins for bonding ceramic brackets. Key words: Resin modified glass ionomer cement , Nano-hydroxyapatite , Ceramic brackets