ضرورت وزن شعري و تاثير آن بر مذكر و مونث در مركب اسنادي

ضروره الوزن الشعري وتاثيره في التذكير والتانيث لدي المركب الاسنادي

زبان شعر در وزن و قافيه با زبان نثراختلاف دارد و اين امر موجب به كارگيري دستور زبان متفاوت شعر با نثر مي شود كه دستورشناسان از آن باعنوان «ضرورت شعري» ياد مي‌كنند. گاهي ممكن است شاعر، ضرورت شعري را با به كارگيري جوازات و وجوبات قواعد نحوي، در عدول از مطابقت مسند و مسنداليه، توجيه كند. مذكر و مونث ازجمله مقولات دستوري مهمي است كه در زبان عربي كاربرد زيادي دارد؛ از اين رو بحث مقاله ي حاضر، بررسي «ضرورت شعري» در رابطه ي مذكر آمدن مونث و مونث آمدن مذكر در مركب اسنادي است. اين مقاله با بررسي مسيله ي «ضرورت شعري» و اثر آن در رابطه ي بين شاعر و فكر نحوي وي مي پردازد؛ زيرا شاعر در بسياري از موارد، صرف و نحو را فداي موسيقي مي كند تا گوش نوازي ولطافت زيباي شعر را نگه دارد. هدف اين مقاله، بيان نقش ضرورت شعري در روابط استثنايي عدول مسند و مسند اليه از لحاظ مطابقت و عدم مطابقت در مذكر و مونث آمدن لفظ است؛ وپرسش اصلي اين است كه تنگناي ضرورت شعري در بحث عدول از مطابقت مسند و مسنداليه چگونه توجيه شده است؟ نتيجه اين كه، نحويان عموماً هنگامي كه شاعر درتنگناي ضرورت شعري قرار مي گيرد، ازحمل برمعنا استفاده مي كنند!

Abstract: The differences between the language of prose and poetry in which rhyme and meter are the most important elements. Due to the rhyme and meter, grammatical rules usage in verse is different from that prose, which is called by linguists “poetical license”. Sometimes, the poet may justify poetical license by using grammatical permissions and essentials in terms of deviation from the agreement between subject and predicate, and these permissions and essentials are indeed due to such deviation in poetical license. Therefore, in this paper, “poetical license” in terms of masculinity and femininity in predicative compound is explored. So the authors intend to investigate “poetical license” and its effect on the relation between poet and his/her grammatical thought, because poet often sacrifice grammar for the sake of music in order to retain the elegance and beauty of a poem It is worth noting that the aim of this paper is to elucidate the role of poetical license in exceptional deviating relations between subject and predicate in respect of agreement and lack of agreement in masculinity and femininity. So, the general question of the paper is that how poetical license could be justified in respect of deviation from the agreement between subject and predicate. According to the results, linguists use "hamle bar maʹna " when they are bound in a poetical license situation!