تحليل جايگاه آگاهي در علمالنفس ارسطو از منظر فلسفه ذهن معاصر

Analyzing the Status of Consciousness in Aristotle’s Psychology in the View of Contemporary Philosophy of Mind

اصطلاح آگاهي در فلسفه ذهن معاصر، ريشه در خوانش روان شناختي دكارت و افلاطونيان كمبريج در قرن هفدهم دارد؛ ولي مي توان افق ديدگاه ارسطو درباره ادراك حسي را از جهاتي خاص به مبحث آگاهي در فلسفه امروز نزديك كرد. ارسطو بحث ادراك حسي را در چارچوب رابطه نفس- بدن طرح مي كند، بنابراين ابتدا با تحليل معنايي جوهر، به رابطه نفس- بدن مي‌پردازيم. در مرحله بعد ساختار «ادراك ذهني ذاتاً آگاه» در علم‌النفس ارسطويي تحليل مي شود كه قابل تطبيق با نظريه بازنمودگرايي مرتبه اول در فلسفه ذهن معاصر است. امكان خوانش ناتوراليستي از ادراك در فلسفه ارسطو وجود ندارد، زيرا مبناي رويكرد ناتوراليستي به آگاهي را بايد در فيزيك مدرن جستجو كرد. نهايتاً دو خوانش نوين از علم‌النفس ارسطو تحت عنوان نظريه شخص و كاركردگرايي مطرح و تحليل انتقادي مي شود

The term of consciousness in philosophy of mind is based upon the psychological approach of Descartes and the Cambridge Platonists in the seventeenth century. But we can approximate the doctrine of Aristotle about sense perception to the discussion of consciousness in contemporary philosophy. Aristotle considers the topic of consciousness in the frame of soul-body relation. Thus, primarily, we analyze the term of substance to perceive the relation of soul-body. In the next stage, we analyze the structure of perception that is inherently conscious, in Aristotelian psychology and this is comparable with the theory of first-order representationalism in contemporary philosophy of mind. The possibility of naturalistic interpretation of perception in Aristotelian philosophy does not exist, because we must probe the naturalistic approach in modern physics. Ultimately we pose two new approaches to studying Aristotle’s psychology that is, the theory of person and functionalism and represent the critical analysis of them.