وجود (esse) در قرون وسطاي متقدم

Being in the Early Midlle Ages

در فلسفه يونان، موجود با «آنچه واقعاً هست» همراه صورت بود. در واقع موجود، صورت و جوهر غالباً به يك مهنا بكار مي رفت و مي‌توان نزد يونانيان از مابعدالطبيعه صورت نام برد. متفكران قرون وسطاي متقدم- قرون پنجم تا دوازدهم ميلادي- با اين‌كه درباره وجود بحث كردند، ولي طريق بونانيان را در پيش گرفتند و وجود را با صورت و جوهر همراه كردند. اينان نيز همانند يونانيان وجود را موضوع فلسفه قرار ندادند و در واقع مستكلماني بودند كه دغدغه اصلي‌شان خداشناسي و تبيين مباني و آموزه‌هاي ايماني و تطبيق آن‌ها با مباني فلسفه يونان بود. براي بحث جامع درباه «وجود» و تمايز آن از «ماهيت» و دور شدن از طريق بوناني هستي شناسي در غرب بايد منتظر ترجمه آثار ابن سينا به زبان لاتيني در قرن دوازدهم ميلادي شد.

In Greek Philosophy “being” or “what really is” is in relation to form. In fact, being, substance and form usually have the same meaning and we can speak of a metaphysics of form in this philosophy. The thinkers of the early Middle Ages followed the Greeks in this subject, even if they spoke of Being (esse) and not only of being However, for them Being was with form and substance. These thinkers, like the Greeks, did not consider Being as the subject of philosophy. They were theologians whose principal concern was the knowledge of God and explained their beliefs and doctrine of faith by using Greek philosophy For a full discussion about Being and is distinction from essence we have to wait for the translation of Avicenna’s works into Latin in the twelfth century.