شبيه‌سازي راهكاري براي ارتقاي آموزش باليني

Simulation, a strategy for improving clinical education

مقدمه: پيشرفت در آموزش پرستاري و پزشكي باعث شده است كه روش‌هاي سنتي آموزش به روش‌هاي پيشرفته براي تمرين مراقبت‌هاي باليني در يك محيط ايمن تبديل شود. شبيه‌سازي يك روش تدريس منحصر به فرد براي يادگيري و ارزيابي است. با توجه به اين كه در كارآموزي‌هاي رشته‌هاي پزشكي و پيراپزشكي محدود بودن تسهيلات و فضاهاي باليني و يا كوتاهي زمان اقامت بيمار در بيمارستان مي‌تواند برروي فرصت‌هاي يادگيري دانشجويان در زمينه مراقبت از بيمار تاثير گذارد و فرصت‌هاي يادگيري كمتري براي دانشجويان فراهم شود به نظر مي‌رسد فراهم آوردن محيطي شبيه‌سازي شده مثل بالين، بهترين راه براي آموزش بهتر و در نتيجه پيشگيري از خطاهاي پزشكي و كنترل هر گونه آسيب به بيمار باشد. هدف از انجام اين پژوهش مروري بر روش تدريس شبيه‌سازي در آموزش باليني مي‌باشد. روش: اين مقاله، مطالعه مروري از نوع سنتي است كه پژوهشگران در سال 1391-1390 با بررسي مجلات الكترونيكي Proquest و Elsevier تمام مقالات راجع به شبيه‌سازي از سال 2000 تا 2011 را جمع‌آوري كرده و سپس از بين مطالعات مرتبط، مواردي كه داراي اهداف، متد، روش كار، حجم نمونه، آناليز و نتيجه‌گيري مشخص بودند، انتخاب كردند كه از اين ميان 3 مطالعه كيفي، 11 مورد كمي، 5 مورد كيفي- كمي مي‌باشند. يافته‌ها: اگرچه شبيه‌سازي سطوح مختلف دارد اما شواهد نشان مي‌دهد كارايي و تاثيرگذاري آن، در مقايسه با آموزش سنتي و روش‌هاي مبتني بر سخنراني بيشتر است. شبيه‌سازي ابزاري مهم در آموزش باليني با اثرات سودمند براي اساتيد، دانشجويان و بيماران مي‌باشد. نتيجه‌گيري: در دهه گذشته شبيه‌سازي يك استراتژي كليدي آموزشي براي پرورش مهارت‌هاي باليني در رشته‌هاي مختلف شده است. سياستگزاران، اساتيد و بنيانگذاران، بر نياز به پرورش مهارت‌هاي باليني قبل از ورود به بالين، به منظور افزايش امنيت بيمار و كاهش فشار بر محيط‌هاي باليني تاكيد مي‌كنند.

Introduction: Advances in medical and nursing education has led to the transformation of traditional teaching methods to advanced teaching methods for clinical care in a secure environment. Simulation is a unique modality for experiential learning and evaluation. Limited facilities or short-stay patients impact learning in the field of medicine and paramedical sciences. Thus, few learning opportunities are present in the areas of patient care for students. Preparation of a simulated environment helps with the improvement of education, in a controlled environment and prevents of medical errors and any harm to the patient. The aim of this article was to review teaching of simulation in clinical education. Methods: Electronic databases and publishers such as proQuest and Elsevier from 2000 to 2011were reviewed. All articles on simulation were collected and related studies to clinical education according to inclusion criteria were picked up. Six qualitative studies, 11 quantitative studies and 4 studies with mixed qualitative – quantitative methods were selected for analysis. Results: Although simulating has different levels, but evidence suggests that in comparison to traditional training and lecture-based methods, it has more efficiency and effectiveness. Simulation is an important tool in clinical education with positive effects for faculty, students and patients. Conclusion: In the past decade, simulation has been a key strategy for the development of clinical skills in students. Policymakers, professors and founders focus on the need to develop clinical skills before entrance to the bedside in order to improve patient safety.