بررسي ميزان پراكندگي و الگوي مقاومت آنتي بيوتيكي سويه هاي انتروكوك جدا شده از نمونه هاي باليني بيمارستان هاي آموزشي شهر همدان

Distribution Rates and Antibiotic Resistance Pattern of Enterococcus Spp. Isolated from Clinical Specimens of Hospitals in Hamedan

چكيده سابقه و هدف: انتروكوك‌های دارای مقاومت دارويی چندگانه، به عنوان پاتوژن‌های مهم بيمارستانی در حال افزايش می‌باشند. آگاهی از الگوی مقاومت ضد ميكروبی در تدوين دستورالعمل‌های درمان عفونت‌های انتروكوكی ضروری می‌باشد. در اين مطالعه مقاومت ضد ميكروبی انتروكوك‌های ايزوله شده از بيمارستان‌های آموزشی شهر همدان مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: اين تحقيق بر روی 242 سويه انتروكوك فكاليس و انتروكوك فاسيوم جدا شده از نمونه‌های بالينی بيماران بستری و سرپايی در بيمارستان‌های آموزشی شهر همدان در طی سال های 1393-1391 انجام گرفت. گونه‌های شناسايی شده به روش بيوشيميايی، با استفاده از روش مولكولی PCR تاييد شدند. الگوی مقاومت دارويی با استفاده از روش ديسك ديفيوژن انجام شد و حداقل غلظت مهاركنندگی (Minimum InhibitoryConcentration MIC:) آنتی‌بيوتيك‌های ونكومايسين و تيكوپلانين به روش Microdilution Broth انجام گرفت. يافته‌ها: ز 280 سويه انتروكوك، 175 سويه (5/62 درصد) به عنوان گونه انتروكوك فكاليس، 67 سويه (24 درصد) به عنوان گونه انتروكوك فاسيوم و 38 سويه (5/13 درصد) تا حد جنس انتروكوك شناسايی شدند. هيچ‌گونه مقاومتی نسبت به آنتی‌بيوتيك‌های نيتروفورانتوئين و لينه زوليد در بين سويه‌های انتروكوك فكاليس مشاهده نشد و تمامی سويه‌های انتروكوك فاسيوم به آنتی بيوتيك لينه زوليد حساس بودند. ميزان مقاومت به آنتی‌بيوتيك‌های آمپی‌سيلين، ونكومايسين، تيكوپلانين، اريترومايسين، سيپروفلوكساسين، نورفلوكساسين، جنتامايسين و نيتروفورانتوئين در سويه‌های انتروكوك فاسيوم بيش‌تر از سويه‌های انتروكوك فكاليس شناسايی شد. استنتاج: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﻮﯾﻪ‌ﻫﺎی اﻧﺘﺮوﮐﻮك ﻣﻘﺎوم ﺑﻪ وﻧﮑﻮﻣﺎﯾﺴﯿﻦ و هم‌چنين مقاومت در حال افزايش انتروكوك‌ها نسبت به اكثر آنتی‌بيوتيك‌های معمول، ﺿﺮورت ﮐﺎرﺑﺮد اﻗﺪاﻣﺎت ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ و ﭘﯿﺸﮕﯿﺮاﻧﻪ وﺟﻮد دارد. ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺠﻮﯾﺰ ﻣﻨﺎﺳﺐ آﻧﺘﯽ‌بيوتيك، اﻧﺠﺎم آزﻣﻮن آﻧﺘﯽ‌ﺑﯿﻮﮔﺮام ﺑﺮای ﻫﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﻗﺒﻞ از درﻣﺎن ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ‌ﮔﺮدد.

Background and purpose: Multi-resistant enterococci are important nosocomial pathogens that are shown to have high prevalence in recent years. Knowledge of antimicrobial resistance pattern is essential to formulate treatment guidelines for infections caused by enterococci. The aim of this study was to investigate the antimicrobial resistance among enterococci isolated from Hamedan hospitals. Material and methods: The study was carried out during 2012-2014 in 242 Enterococcus faecalis and Enterococcus faecium Strains isolated from clinical specimens of teaching inpatients and outpatients hospitals in Hamedan. Identified species by biochemical methods were confirmed by PCR. Antibiotic resistance was performed by disk diffusion. MIC (Minimum Inhibitory Concentration) of vancomycin and Teicoplanin were determined by Microdilution Broth method. Results: A total of 280 enterococcal isolates were studied of which, 175 (62.5%) were identified as Enterococcus faecalis, 67(24%) as Enterococcus faecium, and 38(13.5%) as Enterococcus spp. No resistance to Linezolid and Nitrofurantoin was detected among E.faecalis isolates. All isolates of E. faecium were susceptible to Linezolid. Resistance rates to ampicillin, Vancomycin, Teicoplanin, ciprofloxacin, erythromycin, Norfloxacin, gentamicin and Nitrofurantoin were found higher in E.faecium isolates than those of the E.faecalis group. Conclusion: Due to the high prevalence of Vancomycin-resistant enterococci and also increasing resistance of enterococcus to most common antibiotics, there is a need for preventive and control measurements. Therefore, antibiotic susceptibility testing is recommended for all patients before prescription of appropriate antibiotics.