رويكردي سازه انگارانه به روند تكامل و تشديد سياست تحريمي آمريكا عليه ايران(2012-1980)

A constructivist Approach toward the Rising US Sanction Policies of Iran(1980-2012)

در چارچوب روابط پرتنش و فراز و نشيبميان آمريكا و ايران، رويكرد تحريمي ايالاتمتحده از اهميت خاصي برخوردار است. عملكرد مزبور كه حدود سه دهه يعني از زمان كارتر سابقه دارد، در مقاطع مختلف با نوساناتي همراه بوده است. به عبارت ديگر، الگوي برخورد آمريكا با تهديد ايران، بر محور سياست تحريم، در دورههاي جنگ سرد، دهه پاياني قرن بيستم و شرايط بعد از يازدهم سپتامبر، مسيري تكاملي و رو به گسترش را طي كرده كه در كنار تاثيرپذيري دايمي از انگيزهها و ملاحظات واقعگرايانه، بهتدريج به دستمايههاي سازهانگارانه آن نيز افزوده شده است. نوشتار حاضر ميكوشد كه بر اساسمنطق ناظر بر مكتب يادشده (سازهانگاري)، تصوير جديدي از رفتار تحريمي عليه ايران را در طول دهههاي گذشته ارايه نمايد. بر اين پايه فرضيه محورياين نوشتار عبارت است از اينكه: سياست تحريمي آمريكا عليه ايران در طول سه دهه گذشته از روندي تكاملي برخوردار بوده، بهگونهاي كه در كنار تداوم پايبندي به ملاحظات واقعگرا، به وجه سازهانگارانهاش افزوده شده است.

In the turbulent relations between U.S and Iran ,America’s sanction-based approach against Iran is considerable .These sanctions enjoy a three decade history) from Carterera (and had fluctuation in different periods .In other worlds ,the pattern of that policyhas changes in three periods :the cold war era , post-cold war era ,and the aftermath of September11 .This paper) according to the constructivism approach (proposed a new explanation for U.S sanction policy against Iran and the main hypothesis is that the policy in the past eras was progressive and too realistic but shows gradual improvements in its elements of constructivism.