بررسي روايت و تصويرگري در گرشاسب نامه اسدي طوسي

A Study of Narration and Imagery in Asadi Toosiʹʹs Garshasbnameh

حماسه سرايان، هرچند غالباً روايتگر اساطير و تاريخ كهن ملت ها مي باشند اما بي گمان در طول تاريخ، كيفيت روايت حماسه سرايان در رواج و عدم رواج آنها نقش به سزايي داشته-است. از اين رو در اين مقاله كه به شيوه توصيفي و تحليلي نگاشته شده و روش گردآوري اطلاعات آن از طريق كتابخانه-اي و جستجوي اينترنتي بوده، سعي شده است گرشاسب نامه از نظر روايت و تصويرگري مورد بررسي و ارزيابي قرارگيرد. اسدي شاعري صنعتگر است كه لذات بديعي را بر لذات طبيعي ترجيح مي دهد. روايت ها و تصويرگري هاي او در گرشاسب نامه، موجز، زياد و مكرر است. شيوه اسدي در روايت استفاده از مناظره و تمثيل است. برخلاف شاهنامه كه داستان ها بيشتر از زبان قهرمانان نقل مي گردد، داستان هاي اسدي از زبان راوي بيان مي شود. تكرار در گرشاسب نامه كم است اما مضمون ها غالباً تكراري است. اسدي در روايت ماجراهاي بزمي موفق تر از توصيف صحنه هاي رزمي عمل مي كند. توصيفات اسدي غالباً تك بعدي است. داستان هاي گرشاسب نامه قديمي تر و تخيلي تر از داستان هاي شاهنامه است و حماسه گرشاسب نامه را بايد حماسه اي شخصي و با محوريت فرد، به شمار آورد اما حماسه شاهنامه، حماسه اي ملي و با محوريت ايران است.

Although epic poets are narrators of myths and old stories of people, undoubtedly the quality of the narration of epic poetries has played a signifcant role in their currency and unpopularity during the history. Hence in this article which has been written by descriptive and analytical approach and its data have been gathered through library and internet searching, we tried to asses and check Garshasbnameh from a narrative and descriptive point of view. Asadi is a rhetoric poet who preferred rhetorical pleasure to natural pleasure. His narrations and imagery in Garshasbnameh are brief, ample and repeated. Asadiʹs style in narrations is to use debating and allegory. Unlike the stories of Shahnameh which are expressed by champions, Asadiʹs stories have been expressed by narrator. Repetition in Garshasbnameh is low but contents are always repetitive. Asadi is more successful in narrating of lyrical stories than descriptions of martial events. His imagery is often one dimensional. Garshasbnamehʹs stories are older and more fantastical than Shahnamehʹs stories and Garshasbnamehʹs stories should be considered as a personal epic with individual – oriented but shahnamehʹs stories are national epic in which Iran is the main concern.