نقد عدم تحديد حق پيشگيري وضعي در پرتو قواعد فقهي و حقوقي

A Criticism of the Right to Unrestricted Situational Prevention in Feq and Law

در اين مقاله، سعي بر آن است تا با بررسي حق پيشگيري وضعي بر اساس مباني فقهي و حقوقي موجود عدم تحديد آن بر اساس برخي ديدگاه ها مثل اطلاق مالكيت نقد و تبيين گردد. به اين منظور، انديشه هاي فقهي و حقوقي مخالف در اين خصوص بررسي مي شود. نتيجه اينكه، اگر چه حق اِعمال تدابير پيشگيرانه از جمله پيشگيري وضعي توسط شهروندان عادي مربوط به حفظ حقوق شهروندي و نظم اجتماعي مي باشد، اما از سوي ديگر همين برقراري نظم اجتماعي و حفظ حقوق و آزادي هاي اساسي افراد، ايجاب مي كند كه انجام اين گونه اقدامات دفاعي توسط شهروندان در مقابل تعرضات ناحق محدود به شرايط و كيفيات خاصي باشد.

This paper attempts to critically review the existing views in relation to unrestricted right of situational prevention. In order to do this, different viewpoints in favor of the right to take unlimited preventive measures to protect fundamental rights of citizens, are explored in the lights of the legal and juridical ideas as opposed to those in which it is stated that the right to prevention should be limited. It is concluded that although the legality of taking preventive measures even those involving harm to intruders are justified, certain limitations should also be imposed to prevent excessive harm to those who may try to ignore or come over the preventive measures.