بررسي تطبيقي سيماي امام مهدي (عج) در شعر معاصر فارسي و عربي

انديشه انتظار و بيان سيماي امام مهدي (عج) در شعر شاعران متعهّد به اهل‌بيت (ع) از ديرباز تاكنون؛ بويژه در شعر دوره معاصر، بوفور ديده مي شود. شاعران معاصر، باب جديدي را در زمينه شعر و ادب، به نام ادبيّات مهدوي گشودند و از دريچه شعر، امام مهدي (عج) را به عنوان منجي آخرالزّمان به تشنگان حقيقت معرّفي كردند. سيّد رضا موسوي هندي، شيخ محسن ابوالحب، سلمان هراتي و قيصر امين پور، از شاعران معاصر مطرح در ادبيّات متعهّد هستند. در مقاله حاضر، به روش توصيفي- تحليلي و با استناد به شواهدي از اشعار اين شاعران، به بررسي تطبيقي سيماي امام مهدي (عج) در شعر معاصر فارسي و عربي پرداخته شده است. مباحثي همچون ولادت امام عصر (عج)، غيبت، انتظار، بشارت به ظهور منجي آخرالزّمان و توصيف ويژگي‌هاي مدينه فاضله مهدوي، از جمله مضامين مشترك در شعر شاعران مورد بحث است؛ امّا موضوعاتي همچون القاب، رجعت و نيز پاسخ به انحرافات در زمينه موضوعات مربوط به مهدويت، در شعر برخي از آنان همچون سيّد رضا موسوي هندي ملاحظه مي‌گردد. شاعران معاصر فارسي‌زبان، با بياني ادبي و با استفاده از تعابير استعاري، كنايه و تشبيه به وصف و مدح سيماي امام مهدي (عج) پرداخته‌اند؛ در حالي كه شاعران عرب بيشتر به صورت مستقيم به وصف سيماي امام مهدي (عج) پرداخته‌اند. افزون بر اين، شاعران با اقتباس هنري و ادبي از تفاسير آيات و روايات متواتر، به وصف امام مهدي (عج) پرداخته و به شعر خويش صفت جاودانگي و تاثيرگذاري بر مخاطب بخشيده‌اند.