بررسي تطبيقي رنگ هاي سرخ و سبز در تصويرپردازي اشعار گرمارودي و محمود درويش

رنگ به عنوان برجسته ترين عنصر حوزه محسوسات از ديرباز تا كنون مورد توجّه انسان بوده و همواره روح و روان او را مسحور قدرت نافذ خويش نموده است. از آنجا كه شاعران از ژرف بين ترين اقشار جامعه هستند و نوع نگاه آنان به رنگ، اصيل تر و معنادارتر از ديگر افراد است، لذا اين پژوهش، تلاش نموده براساس چارچوب هاي ادبيّات تطبيقي، از ميان رنگ هاي گوناگوني كه دو شاعر برجسته ادبيّات پايداري معاصر؛ يعني گرمارودي و درويش، به كار برده اند، دو رنگ سرخ و سبز را از لحاظ تعامل و تقابلي كه با هم در تصويرپردازي آنان از مسايل سياسي، اجتماعي، فرهنگي، مذهبي و... داشته اند، مورد بررسي قرار دهد. نتيجه حكايت از آن دارد كه رنگ قرمز در شعر گرمارودي نشانه تمايل انسان به داشتن زندگي پر جنب و جوش است و زندگاني سرشار از مبارزه گرمارودي خود مبيّن همين نكته است. رنگ سبز نيز نمادي از آرامش، حيات و جاودانگي و گاه نماد تقدّس و پاكي است. در شعر درويش، رنگ سرخ، عشق به فلسطين و ملّتش را تجلّي داده، رمز شهادت، فداكاري و ايثار در راه آزادي است و رنگ سبز، نماد اميد، آزادي طلبي، حيات و حركت بوده و عشق به فلسطين و ملّت مبارزش را به تصوير مي كشد. افزون بر اين، گرايش اين دو شاعر به ادبيات پايداري، باعث ايجاد شباهت هاي زيادي در آن دو از لحاظ كاربرد نمادين رنگ شده است.