بررسي تطبيقي موادي از قوانين و مقررات مالي حاكم بر شركت‌هاي دولتي: نقد و بررسي ماده (39) و (44) قانون محاسبات عمومي در مقايسه با مبناي تعهدي و قانون تجارت

A comparative study of financial regulation and supervision governing the public companies: critical analysis of the 39 and 44 State Public Auditing Act compare with Accrual Basis and Commercial Code

هدف اصلي اين مقاله بررسي تحليلي برخي از قوانين و مقررات مالي حاكم بر شركت‌هاي دولتي ايران است. در اين رابطه مفادي از قانون برنامه پنجم توسعه جمهوري اسلامي ايران، قانون محاسبات عمومي و قوانين بودجه سنواتي با قانون تجارت و استانداردهاي حسابداري ايران از منظر تقسيم سود و تهاتر مطالبات شركت‌هاي دولتي بطور مقايسه‌اي مورد بررسي قرار گرفت. نتيجه اين مطالعه بيانگر اين است كه بين مفاد ماده (239) قانون تجارت با جز (2) بند (ج) ماده (224) قانون برنامه پنجم و ماده (44) قانون محاسبات عمومي در ماخذ محاسبه سود قابل تقسيم ابهام وجود دارد. همچنين با توجه به ضرورت استفاده از مبناي تعهدي در شناسايي درآمد شركت‌هاي دولتي به موجب استانداردهاي حسابداري ايران نحوه اعمال ماده (39) قانون محاسبات عمومي كه بر مبناي نقدي تاكيد دارد، به وضوح مشخص نيست.

The main purpose of this study is to explore analytically some financial regulations and supervisions governing Iranian public companies. Some provisions, therefore, from IRI fifth development Plan, the State Public Auditing Act, and annual State Budgetary Acts have been compared with Commercial Code and Iranian Accounting Standards in terms of dividing the profit in public companies. The result indicates that there is an element of ambiguity between provisions of Article (239) of Commercial Code with Article (224), Part 2, Section III of the Fifth Development Plan Act and Article (44) of the State Public Auditing Act in terms of auditing distributable profits. According to the Iranian Accounting Standards and the emphasize of Article (39) of the State Public Auditing Act on cash basis, There is also ambiguity in using Accrual Basis in recognizing the profits of public companies.