تحليل بهينگي خودماني سازي نام‏هاي خاص در فارسي معيار

در مقاله حاضر، در‌چهارچوب نظريه بهينگي، فرايند خودماني سازي نام‏هاي خاص در فارسي معيار را به‌لحاظ واج‌شناختي تحليل كرده‌ايم؛ اما صرفاً در اين سطح، متوقف نمانده و ضمن تلفيق تحليل واجي با تحليل اجتماعي- كاربرد‌شناختي، نظريه بهينگي را در‌سطح رابط واج‌شناسي، زبان شناسي اجتماعي و كاربرد‌شناسي زبان به‌كار گرفته‌ايم. برخلاف نظريه بهينگي كلاسيك كه امكان ظهور تنها يك گزينه بهينه را در برون‌داد فرايند پيش بيني مي‌كند، يافته هاي اين تحقيق، احتمال اشتقاق بيش‌از يك گزينه از درون‌دادي واحد را تاييد مي كنند؛ البته تحليل اين مسيله در‌ قلمرو نظريه بهينگي متعارف، ميسر نيست؛ از اين روي، در مقاله حاضر، با تعريف محدوديت‌هاي اجتماعي- كاربرد‌شناختي‌اي ويژه كه يا استفاده از صورت‌هاي خودماني نام‏هاي خاص را به رعايت سبك زباني مقيد مي كنند و‌يا اساساً عمل‌كرد فرايند خودماني سازي را به رعايت الگو‌هاي ادب در زبان و فرهنگ فارسي موكول مي كنند، بر اهميت و كاركرد بافت موقعيتي در فرايند خودماني سازي تاكيد كرده و به‌تبع آن، سطح پوشش تحليل بهينگي را تا حوزه هايي فراتر از ديدگاه‌هاي واج‌شناختي صِرف تعميم داده‌ايم. واژه هاي كليدي: نظريه بهينگي، خودماني سازي نام‏هاي خاص، فارسي معيار، محدوديت‌هاي اجتماعي- كاربرد‌شناختي.

An Optimality Theory Analysis of Hypocoristic Formation in the Standard Persian Alireza Khanjan Batool Alinezhad Reception: 2011/01/26 Accepted: 2012/12/30 Abstract In the present paper, we have studied phonological properties of hypocoristic formation in the Standard Persian within the framework of Optimality Theory but have not confined ourselves to this analytical level and tried, through combining phonological and socio-pragmatic analyses, to apply Optimality Theory to the interface of phonology, sociolinguistics, and pragmatics. In contrast to the general idea adopted by the standard version of Optimality Theory wherein the derivation of only one optimal candidate in the output of a process is predicted, the findings of this research emphasize on the possibility of the emergence of more than one candidate in the output. This observation, by any means, cannot be analyzed within the framework of the mainstream Optimality Theory, and for that reason, we have tried to define specific socio-pragmatic constraints, which either limit the use of hypocoristic forms to appropriate styles of Persian, or relate the overall performance of hypocoristic formation to appropriate Persian politeness strategies. As a result, the topic in question has been directed towards the significance of context of situation and, accordingly, the scope of optimality analysis has been extended to areas far beyond pure phonology. Keywords: Optimality Theory, hypocoristic formation, Standard Persian, socio-pragmatic constraints ?