بررسي وضعيت ناامني غذايي و برخي عوامل اجتماعي اقتصادي موثر در بيماران تازه تشخيص داده شده مبتلا به ديابت نوع 2 در شيراز- 1390

Food insecurity status and some associated socioeconomic factors among newly diagnosed patients with type 2 diabetes in Shiraz, 2012

چكيده زمينه و هدف: ناامني غذايي به عنوان فراهمي محدود يا نامطمين غذاي كافي در همه اوقات براي يك زندگي سالم و فعال تعريف مي‎شود. ديابت مليتوس، از شايع‎ترين بيماري‎هاي متابوليك است كه با عوارض و مرگ و مير قابل توجه همراه بوده و اخيرا به عنوان يك اولويت بهداشتي در ايران مطرح شده است. مطالعات اخير بيانگر شيوع گسترده ناامني غذايي و ديابت در جامعه ايراني مي‎باشند، هدف مطالعه حاضر بررسي وضعيت ناامني غذايي و برخي عوامل اجتماعي اقتصادي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 بود. مواد و روش‎ها: اين مطالعه به صورت مقطعي روي 135 بيمار جديد 30 تا 60 ساله مبتلا به ديابت نوع 2 انجام شد. مشخصات عمومي و اجتماعي اقتصادي و وضعيت ناامني غذايي به ترتيب با استفاده از پرسش‎نامه‎هاي عمومي و امنيت غذايي خانوار 18 گويه‎‎اي سازمان كشاورزي ايالت متحده آمريكا (USDA) و فعاليت بدني توسط پرسش‎نامه فعاليت بدني مت بررسي گرديد. داده‎ها با آزمون‎هاي آماري مجذور كاي، تي مستقل و رگرسيون لوجستيك تجزيه و تحليل شدند. يافته‎ها: ميزان شيوع ناامني غذايي در جمعيت مورد مطالعه 7/66 درصد بود. ناامني غذايي با سطح اقتصادي، تحصيلات، ميزان درآمد، داشتن فرزند زير 18 سال، بعد خانوار و تعداد فرزندان ارتباط آماري معني‎داري داشت(05/0 > p). اما با متغيرهاي ديگر شامل وضعيت شغلي، وضعيت تاهل، سابقه فاميلي بيماري، سن، جنس و فعاليت بدني ارتباط آماري معني‎داري نداشت. نتيجه گيري: با توجه به شيوع بالاتر ناامني غذايي در بيماران ديابتي مي‎توان گفت كه احتمالا بروز ديابت در افراد ناامن غذايي بالاتر است. واژگان كليدي: ناامني غذايي، ميزان شيوع، ديابت نوع 2

Abstract Background: Food insecurity is defined as the limited or uncertain availability of enough food for an always active and healthy life. Diabetes mellitus, one of the most common metabolic diseases, has been associated with significant morbidity and mortality and it is considered a health priority in Iran. Recent studies indicate the widespread prevalence of food insecurity and diabetes mellitus in Iranian society. This study reviews the status of food insecurity and effective socio-economic factors in people with type 2 diabetes. Materials and Methods: This cross-sectional study was performed on 135 patients, aged between 30 and 55, who had recently been diagnosed with type 2 diabetes. Demographic and socioeconomic characteristics and food insecurity status were assessed using demographic and the 18-item USDA household food security questionnaires, respectively. Physical activity also was evaluated by MET, physical activity questionnaire. Data were analyzed by Chi-square, t-test, and logistic regression. Results: Prevalence of food insecurity was 66.7%. Food insecurity was significantly associated with economic status, education level, income, having child under 18 years of age, family size, and number of children (p < 0.05); however, there was not a significant relationship between food insecurity and occupation, marital status, family history of diabetes, high blood pressure and heart disease, age, and the amount of physical activity. Conclusion: Considering the higher prevalence of food insecurity in diabetic patients, it can be said that it is likely that the incidence of diabetes is higher in food insecure people. Keywords: Food insecurity, Prevalence rate, Type 2 diabetes