بررسي تاثير درمان رشدي‒عصبي بر عملكرد حركتي درشت و كيفيت زندگي كودكان فلج مغزي4-8 ساله

The Effect of Neuro‒Developmental Treatment on Gross Motor Function and Quality Of Life in Cerebral Palsy Children Aged 4‒8

چكيده هدف: مشكل عمده كودكان فلج مغزي، آسيب در عملكرد حركتي درشت و متعاقباً كاهش كيفيت زندگي آنان است. هدف اين مطالعه بررسي تاثير اختصاص زمان بيشتر به درمان رشدي?عصبي طي جلسات درماني بر عملكرد حركتي درشت و كيفيت زندگي كودكان مبتلا به فلج مغزي است. روش بررسي: در اين مطالعه مداخله‌اي شبه تجربي، 36نفر از كودكان فلج مغزي در محدوده سني 4-8 سال از كلينيك‌هاي خصوصي شهر تهران به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفي به دو گروه 18نفره تقسيم شدند. تمامي آزمودني‌ها به‌مدت 3 ماه، 3 جلسه در هر هفته در جلسات درماني شركت نمودند؛ با اين تفاوت كه گروه مداخله نيمي از جلسه را اختصاصاً درمان رشدي?عصبي (NDT) دريافت نمود. آزمودني‌ها قبل و بعد از دوره درماني با استفاده از ابزار GMFM?66، GMFCS و پرسشنامه CP?QOL، ارزيابي شدند. داده‌ها با استفاده از SPSS نسخه 16، تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها: بين ميانگين تفاضل نمرات كودكان فلج مغزي دو گروه مداخله و كنترل از لحاظ عملكرد حركتي درشت در مراحل پيش آزمون?پس آزمون تفاوت معناداري وجود داشت (0.037=p). اما بين ميانگين تفاضل نمرات كيفيت زندگي دو گروه در مراحل پيش آزمون?پس آزمون تفاوت معناداري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: اگر طي جلسات كاردرماني زمان بيشتري به روش رشدي?عصبي اختصاص يابد، در بهبود عملكرد حركتي درشت كودكان فلج مغزي موثر خواهد بود. اما در هيچ‌يك از حيطه‌هاي كيفيت زندگي موثر واقع نمي‌گردد.

Abstract Objectives: Impairment of gross motor function is the main problem in children with cerebral palsy which lowers quality of life. The aim of this study was to assess the impact of devoting more time to NDT (intensive Neuro?developmental therapy) sessions on gross motor function (GMF) and quality of life (QOL) in children with cerebral palsy. Methods: In this quasi?experimental?interventional study 36 children with cerebral palsy aged 4?8 years were selected through convenient sampling. They were then randomly & equally divided into two groups of control and intervention. Both groups received conventional occupational therapy 3 times per week, for 3 months. In the intervention group however, half of each therapy session was devoted to NDT. All subjects were evaluated by the GMFM, GMFCS and CP?QOL scales before and after treatment. All data were analyzed by SPSS 16. Results: A significant increase in GMFM was observed in the intervention group (p=0.037) However, changes in QOL were not statistically significant between the two groups. Conclusions: Devoting more time to NDT led to an improvement in GMFM in children with cerebral palsy. However, the intervention had no effect on the domains of QOL.