ناكارآمدي نظريه «محقق‏سازي» در تبيين عليت ذهني با تاكيد بر نظريات شوميكر و يابلو

The Non-Efficiency of the Theory of “Realization” in Explaining Mental Causation with an Emphasis on Shoemaker and Yablo ,s Theories

در اين مقاله، نظريه «محقّق‏سازي» كه توسط فيزيكاليست‏هاي طرفدار نظريه «كاركردگرايي» ارايه شده ـ از ديدگاه ميزان توفيق در حل معضل «عليت ذهني» كانون بررسي قرار گرفته است. نويسندگان نشان مي‏دهند كه تقريرها و ويرايش‏هاي مختلف از ايده مزبور، همچنان نتوانسته‏اند معضل عليت ذهني را برطرف كنند؛ بلكه يا به اين‏هماني نوعي و تحويل‏گرايي بازگشت كرده‏اند و يا به تعين علّي مضاعف دچار شده‏اند. در اين مقاله به طور ويژه «نظريه زيرمجموعه» كه شوميكر آن را در سال 2007 ارايه كرده و «نظريه تعين‏بخشي» كه يابلو در سال 1992 مطرح ساخته است تبيين شده‏اند كه در واقع، دو تقرير از نظريه محقق‏سازي هستند. نويسندگان نشان مي‏دهند كه ارايه‏دهندگان دو ديدگاه مزبور، سعي در اثبات اصالت و عينيت ويژگي‏هايي ذهني (فرار از تحويل‏گرايي) و ارايه تصويري از اعمال نيروي علّي توسط اين ويژگي‏ها دارند؛ اما در ادامه، با طرح انتقادات كيم و ديگران، استمرار معضل محروميت علّي و درافتادن در دام تحويل‏گرايي در هر دو تقرير، نشان داده شده است.

In the present article, the theory of “realization” put forward by physicalists adherent to functionalism, has been investigated from the viewpoint of the extent to which it has been successful in solving the problem of mental causation. The authors show that various versions and editions of that idea have not managed to solve the problem of mental causation; rather they have recessed to typical identity and reductionism, or have involved in double causal determination. In the present article, Shoemaker’s “subset theory” presented in 2007 and Yablo’s theory of “particularism” presented in 1992 have been explained, both of them as versions of realization theory. The authors have shown that the two theorists have sought to prove the originality and objectivity of mental features (an escape from reductionism) and to present a picture of exerting a causal force by those features. Afterwards, however, by presenting the criticisms of Kim and others, they show the continuity of the problem of causal deprivation and involvement in reductionism in both readings.