حسننيت در حقوق ايران

GOOD FAITH IN IRANIAN LAW

اجراي قانون بدون توجه به ويژگيهاي روحي و شخصي افراد، به نتايجي ناعادلانه منجر ميشود. اخلاق اين روند را برنميتابد و تعديل خشكي قواعد حقوقي را توصيه ميكند. هرچند بايدها هستها را بهرسميت ميشناسند، تغيير ميدهند ياطرد ميكنند، هستها نيز خود را بر بايدها تحميل ميكنند و آنها را تغيير ميدهند. اين كاركرد با جلوگيري از اجراي ناعادلانه قانون، همانند دريچه اطمينان، كاركرد مطلوب و عادلانه حقوق را تضمين ميكند. حسننيت يكي از قواعد اخلاقي است كه خود را بر حقوق تحميل كرده است. حسننيت مفهومي كلي و انعطافپذير است و در حقوق در معاني مختلف به كار رفته است. اين اصل در حمايت از اشخاص داراي حسننيت، خشكي قواعد حقوقي را تعديل و بايدها را اصلاح ميكند. حسننيت مترادف جهل به عيب حقوقي است كه شخص با جهل به آن، عملي را انجام ميدهد، همچنين در قراردادها در معناي گفتار و رفتار صادقانه بهكار ميرود. معناي نخست، خشكي قواعد حقوقي را در مورد متصرف داراي حسننيت تعديل ميسازد و مفهوم دوم در قراردادها، معياري براي ارزيابي رفتار متعاملين ارايه ميدهد.

Good faith is a flexible and subjective phrase. It is used in a variety of contexts and its meaning varies in these contexts. In ownership, possession in good faith means possession of property by a person who in good faith dose not know that the propertyʹs ownership is disputed. Possessor believes actually and reasonably himself or herself to be the lawful occupant, otherwise he is in bad faith and dishonesty of belief or purpose. Good faith extend into the conclusion and performance of a contract. Good faith defines in contract as just and honest conduct which should be expected of both parties in their dealing. Good faith requires each party to stay fair and honest in their negotiations and while the contract is concluded. Good faith performance of a contract emphasizes faithfulness to an agreed common purpose and it excludes bad faith.