حمايت غزنويان از شعر عربي

Ghaznavid Support of Arabic Poetry

سلاطين غزنويان در سده ي چهارم و پنجم هجري، راه اربابان ساماني خود را در شعر و شاعري ادامه دادند. غزنويان كه نزد منتقدان ادبي به تشويق سخن سرايان فارسي مشهورند، غالباً با زبان عربي آشنا بودند و آن را مي-فهميدند؛ زبان ديوان رسايل آن‌ها عربي بود. سلاطين و شاهزادگان غزنوي و به‌عبارتي‌ديگر سبكتگين، فرزندان او (محمود، نصربن سبكتگين، اميراسماعيل، مسعود، اميرمحمّد) شعر عربي را مي فهميدند. دراين زمينه تفاوتي بين شعرفارسي و عربي قايل نبودند و شاعران عربي سرا را نيز مورد تشويق و تمجيد قرار مي دادند و اشعار عربي زيادي در مدح آن‌ها سروده شد. علاوه بر سلاطين و اميران، وزيران و كارگزاران حكومتي و خاندان‌هاي مطرح آن دوران، از قبيل ابوالفتح بستي، ميمندي، ابوسهل حَمْدوي، ابوسهلِ زوزني، ابوسهلِ لَكْشَنْ، قابوس بن وشمگير، آل ميكال از اديبان ادب پرور دوران خويش بودند.

In the fourth and fifth centuries (A.H.), Ghaznavid kings followed in the footsteps of their Sassanid predecessors. They were known for their encouragement of poets and were familiar with Arabic and understood it. Arabic was the written language of their government. Ghaznavid kings and princes understood Arabic poetry. They treated Arabic and Persian poets equally; therefore, many Arabic poems were composed in their praise. Viziers, government officials, and renowned families of that era also liked literature and encouraged literary men.