ارايه الگوي مفهوم سازي و آسيب شناسي شايسته سالاري در سازمان

Meritocracy; a Conceptualizing and diagnosing model

برخي متخصصان مديريت با محدودساختن نگاه خود به شايسته سالاري، آن راصرفاً با يكي از كاركردهاي مديريت منابع انساني و شامل موضوعاتي چون انتخاب و انتصاب مشاغل مديريتي مرتبط نموده و از اين رو در چارچوب معيارهاي شايستگي، مدل هايي را براي آن در نظر مي گيرند و همين معيارها را ملاك سنجش و ارزيابي شايسته سالاري سازمان هاي بزرگ و دولتي قرار مي دهند. شايد مهم ترين علت عدم توفيق بسياري از اين مدل ها در تحقيق شايسته سالاري در سازمان ها آن باشد كه فرآيندهاي انتخاب و انتصاب تنها نمودهاي ظاهري يك نظام شايستگي هستند. ارزيابي و آسيب شناسي اين مقوله جامع بر اساس ادبيات روزآمد جهان، مفهومي فراسازماني است . هم چنان كه هرگونه تحول و توسعه نقش منابع انساني سازمان ها جز با تحليل توامان ابعاد درون و برون سازماني اثربخش نخواهد بود، استقرار و آسيب شناسي شايسته سالاري نيز به معيارها و شاخص هايي نياز دارد كه همزمان عوامل و پارامترهاي محيطي و درون سازماني را در كنار يكديگر مورد بررسي قرار دهد. در اين پژوهش، سعي بر آن است تا ضمن مروري بر ادبيات، چالش ها و مدل هاي مرتبط با شايسته سالاري، در قالب مدلي جامع به آسيب شناسي اثربخشي شايسته سالاري پرداخته شود.

Unfortunately some management expertise have limited views on meritocracy and consider it merely as one of the functions of human resources management; including selections and placements for managers’ occupations and therefore create meritocracy models for it and accordingly conceptualize it. Possibly many of them are not successful, because the process of selection and placement is merely an apparent criterion for a system. Whereas today, investigating and diagnosing meritocracy on the basis of current literature is an infra organizational approach and necessitates internal and external organizational dimensions considerations simultaneously. This paper suggests a total and comprehensive model for investigating and diagnosing meritocracy along with indications and criteria that are systematically presented.