نقش معرفت به امام زمان در تعالي اخلاقي منتظران و زمينه‌سازي ظهور

دور معرفه امام العصر والزمان في تعالي اخلاق المنتظرين والاعداد والتمهيد للظهور

محروم بودن شيعيان از بهره‌مندي مستقيم از پرتوهاي نوراني و هدايت‌گر امام زمان? در زمان غيبت، حركت در مسير هدايت را براي آنان دشوار مي‌سازد و زمينه حيرت، غفلت و گمراهي را فراهم مي‌آورد؛ اما منتظران امام زمان? در زمان غيبت، مي‌توانند با استمداد از مجموعه باورهاي عميق درباره امامت، خود را از غفلت‌ها و انحراف‌هاي زمانه غيبت مصون سازند و زمينه تكامل معنوي و اخلاقي خود را فراهم كنند و بدين وسيله زمينه‌ساز ظهور امام خود شوند. از اين‌رو از جمله بهترين راهكارها براي سوق دادن منتظران به سمت كمالات اخلاقي و مقامات معنوي، تعميق و بارورسازي باورهايي است كه زمينه‌ساز سير انسان منتظر به سمت فضايل اخلاقي و معنوي به شمار مي‌آيد. در اين نوشتار، باورهاي زمينه‌ساز براي اخلاقي شدن منتظران مورد بررسي قرار گرفته و نقش آن‌ها در رسيدن به فضايل و دوري از رذايل اخلاقي تبيين شده است. از اين‌رو باورهايي همچون معرفت به وجود امام زمان?، اعتقاد به ظهور آن حضرت، توجه به علم فراگير امام? و محبت و ارادت به ايشان را بررسي مي‌كنيم و نقش اين باورها در تربيت نفوس و تزكيه روح منتظران را تبيين مي‌نماييم.