بررسي تيپ شخصيّتي «پابرهنه» در داستانهاي ماكسيم گوركي

Analysis of “Vagabond” Character in the Stories of Maxim Gorky

مقاله پيشِ رو، به بررسي تحليلي يكي از تيپهايي پرداخته است كه در داستانهاي ماكسيم گوركي بسيار بهچشم ميخورد و حتّي ميتوان گفت استفاده از اين تيپّ قهرمان، از ويژگيهاي كار گوركي به شمار ميرود. با بررسي برخي آثار داستاني و همچنين زندگينامه نويسنده ميتوان دريافت كه گوركي بيش از همه با اين قشر از اجتماع آشنايي داشته، در ميان آنها زندگي كرده، رنجهايشان را چشيده و براي اوّلين بار آنها را وارد ادبيّات نموده است. چنانكه كساني چون گوگول و چخوف «انسانهاي كوچك» را وارد ادبيّات كردند، گوركي هم راه ورود بيخانمانها، كوليها و پابرهنگان را به داستان و رمان گشود. او براي «پابرهنه»ها ويژگيهاي منحصربهفردي قايل است كه در داستان و از زبان خود شخصيّتها هم به آن اشاره ميشود. پابرهنگانِ گوركي، قهرماناني بالقوّهاند در سيماي آوارگان و خانهبه‌دوشان. آزادگي، آزاديخواهي، انديشههاي ناب، داشتن روح سركش و ناآرام و همچنين نگنجيدن در قالبهاي تعريفشده زندگي را ميتوان از ويژگيهاي پابرهنگان گوركي دانست.

In present paper, we try to analyze one of Maxim Gorky’s specific types of characters which almost all assess his works with. Studying some works of his fictions and considering the biography of author, it can be claimed that Gorky had been the one who knew these types of people very well, lived with them, experienced their plains and sufferings profoundly and made them to be entered through his literature. Just like Gogol and Chekhov who introduced the idea of “little people” to literature, Gorky brought the concept of “vagabonds”, the homeless and the gypsies into the general course of story-writing. He considers unique traits for his barefoot characters and expresses these traits through the language of his heroes. Gorky’s barefoot characters are potentially heroes with the appearance of refugees and wanderers. The vagabonds of Gorki’s stories have some main features: liberty, freedom, pure thoughts, turbulent and frenetic soul, and also not being restricted in pre-defined frameworks of life.