موانع داخلي دموكراتيزه‌شدن عراق پس از سقوط صدام

The Analysis of America’s Cultural Diplomacy in Iraq after 2003

چكیده كشور عراق یكی از مهم‌ترین كشور‌های منطقۀ حساس خاورمیانه محسوب می‌شود و همواره تحولات آن در سایر كشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای تأثیرگذار بوده است. عراق جدید نیز، كه پس از حملۀ نیرو‌های ائتلافی، به رهبری امریكا، در سال 2003 و در پی سقوط رژیم دیكتاتور بعثی شكل گرفت، بسیار حائز اهمیت است و روند تحولات آن از سوی قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی با حساسیت فراوان دنبال می‌گردد. عراق جدید به سمت‌و‌سوی دموكراسی در حركت است، اما این حركت با كندی صورت می‌گیرد، به طوری كه با گذشت بیش از یك دهه از عمر عراق جدید دموكراسی در آن بسیار كم‌رنگ است. موانعی كه بر سر راه دموكراسی در عراق جدید وجود دارند می‌توانند داخلی و یا خارجی باشند. این مقاله، بر اساس فرضیۀ خود، موانع داخلی را به دو قسمت كلی تقسیم كرده است؛ نخست، ساختار‌های چندوجهی جامعۀ عراق و عدم پای‌بندی و تفسیر به رأی هریك از گروه‌ها و جریانات داخلی عراق به قانون اساسی، و دوم سعی بر پاسخ‌گویی به پرسش اصلی این نوشتار كه موانع داخلی دموكراتیزه‌شدن عراق پس از سقوط صدام كدام‌اند.

Applying hard and soft power from the beginning of Iraq occupation in 2003 was the US main agenda in Iraq. Cultural interventions as the main tool of exerting soft power became official after the 2008 Strategic Agreement between the two states. This paper is going to answer the following question: what are the US main purposes in pursuing cultural diplomacy as one of the enforcing tools of soft power in Iraq? The analysis of these programs would be demonstrative of America’s main objectives. The study is designed in a descriptive-analytic manner and upon analysis, it became apparent that their main goal is to change the views of common Iraqi people about west and promote liberal western culture instead of Islamic culture.