كليدواژه :
گسترش زبان , فرهنگ و فرهنگنويسي , جنوب هند (دكن) , زبان فارسي
چكيده فارسي :
پیوند دیرینۀ ایران و شبه قارّۀ هندوپاكستان به زمان‌های دور می‌رسد. اسناد و مداركی از دورۀ هخامنشی در دست است و تصاویر غارهای اجانتا در جنوب هند حكایت از ارتباط ایران و هند در دورۀ ساسانی دارد. با نفوذ و گسترش اسلام در ایران در دوران حكومت سلطان محمود غزنوی و لشكركشی‌‌های او به هند، اسلام به همراه زبان فارسی و تصوّف وارد آن سرزمین پهناور شد و به مرور ایّام با تشكیل حكومت‌‌هایی از مسلمانان و بعضاً ایرانی‌‌زبان فارسی در شبه قارّۀ هند گسترش یافت، تا جایی كه زبان فارسی در حدود چند قرن زبان دین و سیاست و فرهنگ و ادب و هنر گردید. به دنبال عمیق شدن ریشه‌‌های زبان فارسی در سرزمین هند و فهم معارف اسلامی و متون ادبی و حیات اجتماعی دانستن زبان فارسی در سرزمین هند یك نیاز حیاتی شد تا جایی كه بساط درس و یادگیری و تألیف كتاب‌‌های دستور زبان فارسی و تدوین فرهنگ‌‌های مختلف فارسی از مهّم‌‌ترین كارها به شمار می‌‌آمد. از این رو نوشتن فرهنگ‌‌های لغت در سراسر شبه قارّه به‌ویژه در حیدرآباد و بعضی ایالات دیگر رونق گرفت چون فراگیری زبان بیشتر معلول دو امر است: 1. دانستن لغات و 2. آگاهی از دستور زبان ـ در این دو مسئله است كه می‌بینیم هند در تألیف این دو موضوع حدّاكثر آثار را حدّاقل تا سال 1965 میلادی دارد. تألیف فرهنگ‌‌های اساسی و بعضاً متفاوت در دكن گویای این مسئلۀ مهّم است.
چكيده لاتين :
The longtime relations between Iran and the Indian Subcontinent and Pakistan date back to the ancient times. Evidence from the Achaemenid era as well as images of Ajanta caves in south India unravel the relations between Iran and India during the Sassanid era. After Islam was spread in Iran during the government of Sultan Mahmood Ghaznavi, and after his armyʹs attack on India, Islam entered this large land along with Persian language and Sufism. With the passage of time, Muslim, and sometimes Iranian, governments were formed, as a result of which the Persian language was spread in the Indian Subcontinent, so extensively that it became the language of religion, politics, culture, literature, and art for centuries. After the roots of Persian were strengthened in India, and understanding Islamic teachings, literary texts and social life became important, knowing Persian turned into a vital necessity in India. Thus, teaching and learning Persian, as well as writing Persian grammar books and developing numerous Persian dictionaries became significant occupations. Then, writing dictionaries all over the Indian Subcontinent, particularly in Hyderabad and some other statesthrived. Learning a language is possible as a result of acquisition of the following two areas: 1. knowing vocabulary, and 2. knowing grammar. We can see that India wrote the maximum number of works on these two areas at least until 1965. Writing basicdiction aries and sometimes different one sin Deccan reveals this important point.
