برهان جايگشت عليه رئاليسم متافيزيكي

Permutation argument against Metaphysical realism

رئالیسم ایده‌ای است شهودی كه عموم انسان‌ها آن را به طور صریح یا ضمنی پذیرفته‌اند. كم‌تر كسی هست كه وجود اشیای مستقل از ذهن یا ارتباط میان صدق و اوضاع جهان را نپذیرد، اما چگونگی ارتباط زبان با واقعیت محل بحث‌های زیادی است. یكی از نظریاتی كه با شهود ما سازگاری بیش‌تری دارد انطباق میان اجزای زبان با عناصر عالم خارج است؛ اما مانند بسیاری دیگر از ایده‌های شهودی با تدقیق در این مسئله، ایرادات مهمی به این تلقی ساده از انطباق میان جهان و زبان وارد می‌شود. هیلاری پاتنم، فیلسوف نام‌دار معاصر امریكایی، نوعی خاص از رئالیسم را كه خود «رئالیسم متافیزیكی» (از این پس به‌اختصار، رئالیسم) می‌خواند و مدعی چنین دیدگاهی دربارة ارتباط زبان و جهان است نقد می‌كند؛ وی در این راه از استدلال‌های مبتنی‌بر نظریة مدل نیز بهره می‌گیرد. نظریة مدل بخشی از علم ریاضیات است كه روابط میان زبان و تعبیرهای زبان را بررسی می‌كند. متن حاضر سعی در توضیح، تحلیل، و نقد كم‌تر فنی و بیش‌تر شهودی «استدلال جایگشت» دارد كه پاتنم علیه رئالیسم طرح كرده است. آن‌چه پاتنم در این استدلال سعی در نشان‌دادن آن دارد این است كه مدلول یا مصداق عبارات زبان در نگاه رئالیستی قابل تثبیت‌شدن نیستند.    

Realism is an intuitive idea which most people accept explicitly or implicitly. It is hard to find someone who does not accept mind-independent things or the relation between truth and states of affairs; however, how the connection between language and reality can be stated is a controversial issue, at least among philosophers. Based on the most popular theories about the problem, there is a direct correspondence between lingual elements and external world. At first glance, it seems acceptable, like many other intuitive ideas, but further examination reveals some dissatisfactions. Hilary Putnam, well known American contemporary philosopher, has criticized such a point of view (‘Metaphysical Realism’ as he has called), partly using model theoretic based arguments. Model theory is a branch of mathematical sciences which studies the connection between a language and its interpretations. This paper attempts, less technical and more intuitive, to examine Putnamʹs Permutation argument in which he uses model theoretic concepts and theorems to show that Metaphysical Realist is not able to fix reference of the elements of language via fixing truth value of the whole sentence in which those elements appear.