پيش‌درآمدي بر مطالعة روايت و روايت‌پژوهي

An Introduction into the Study of Narration and Narratology

در روایت‌شناسی كه از عمر آن بیش‌تر از چند دهه نمی‌گذرد، نظریه‌پردازان روایت را وسیله‌ای جهت انتقال دانش و معرفت دانسته و دامنة آن را بسی گسترده‌تر از قبل تعریف كرده‌اند. این شاخه از پژوهش ادبی ناظر بر تحلیل روایت و خصوصاً اشكال و انواع راوی و مطالب دیگر است و به‌عنوان نظریه‌ای مدرن عمدتاً با ساختارگرایی اروپایی مرتبط است، هرچند بررسی‌های قدیمی اشكال و صنایع روایی از دوران بوطیقای ارسطو را نیز از آثار مربوط به علم روایت و روایت‌پژوهی می‌توان دانست. در این مقاله هدف ارائۀ تعریفی از روایت، ماهیت، كاركرد و پیشینة تاریخی آن به همراه معرفی برخی نظریه‌پردازی‌های جدیدی است كه در چهارچوب آن می‌توان انواع روایت را بررسی كرد.

The theorists in the field of narratology, which has been put forth less than a few decades ago, consider the narration as a tool for transfer of knowledge and define it in a broader sense. This branch of literary research is about the analysis of narration, especially the forms and types of narrator and is mainly linked to European structuralism as a modern theory. Nonetheless, the old studies of narrative forms and devices from the Aristotleʹs Poetic Era too can be considered as works related to the science of narration and narratology. The present paper aims at presenting a definition of narration, nature, function and its historical background as well as introducing some new theories, within the framework of which various type of narration can be studied.