مقايسه تزريق آب و گاز(WAG) با تزريق آب (Water Flooding) به مخازن تركدار ايران جهت افزايش بازيافت نفت

نحوه استخراج و بهره برداري از منابع عظيم نفتي مشكلي بوده است كه همواره پيش روي مهندسان نفت و مخزن وجود داشته است . معمولاً 20 تا 30 درصد نفت درجا (oil in place) به وسيله فشار خود مخزن قابل استحصال است اما باقيمانده آن بايد به يكي از روشهاي ازدياد برداشت استحصال شود . تزريق آب ، تزريق گاز ، تزريق پليمر ، برداشت ميكروبي، احتراق درجا و... از جمله اين روشها مي باشند . در تزريق گاز به علت دانسيته پايين، گاز ميل دارد به سمت بالا حركت مي كند بنابراين راندمان جارويي (sweep efficiency) پاييني خواهد داشت. در روش تزريق آب اگر آب فاز تر كننده نباشد (nonwetting phase) ، قسمت زيادي از نفت درون مخزن كه لابلاي سنگها قرار گرفته است، قابل برداشت نخواهد بود. اين معايب محققان را به فكر ارايه يك شيوه جديد انداخت كه به روش (water – Alternating - Gas) WAG معروف است . استفاده از روش WAG شيوه نويني در ازدياد برداشت از مخازن نفت خواهد بود. دراين روش تزريق آب و گاز بصورت متناوب صورت مي گيرد. مدلسازي اين حالت به علت تغيير مداوم شرايط مخزن با مشكلات زيادي روبرو بوده است. مدلي كه مطالعات در آن انجام گرفته است، مدلي تركدار است. مدلسازي مخازن تركدار بسيار مشكل بوده و تابحال هيچ مدلي نتوانسته است اين مخازن را مدلسازي كند. اما فرضهاي ساده كننده اي براي مدل كردن اين مخازن در نظر گرفته مي شود. براي دستيابي به روابط قابل قبول در جريانات سيال در مخزن ابتدا به مدلسازي يك ماتريس كه پيرامون آن را شكاف احاطه كرده است پرداخته شده است كه قابل تعميم به مخازن تركدار در يك بعد با فرض اينكه مخزن تركدار شامل هزاران ماتريس مكعبي و شكافهاي منظم است، مي باشد. آنگاه با توجه به ويژگيهاي روش تزريق WAG معادلات بدست آمده حل شده است.