مقايسۀ اسطورۀ هوشنگ در شاهنامه و خداي نامه ها بر اساس فزون متنيت ژنت

Comparison of Houshang Myth in the Shahnameh and Khodaynameh Based on Hypertextuality of Genette

داستان هوشنگ در شاهنامۀ فردوسی و تواریخ عربی روایت شده است؛ تواریخی چون غررالسیر ثعالبی، آثارالباقیۀ بیرونی، البدء و التاریخ مقدسی و تاریخ سنی ملوك الارض و الانبیاء حمزۀ اصفهانی كه همگی به استفاده از خدای نامه ها و سیرالملوك ها در تدوین تاریخ پادشاهان ایران اذعان كرده اند. بنابراین این متون تنها بخش های بازماندۀ خدای نامه ها را در بر دارند. مقایسۀ روایات شاهنامۀ فردوسی با این تواریخ می تواند ابهامات موجود دربارۀ نوع ارتباط شاهنامه با خدای نامه ها را برطرف كند. فزون متنیت ژنت رویكردی است كه به ارتباط متون و میزان برگرفتگی یكی از دیگری می پردازد. مفهوم گشتار در این نوع رابطه تغییراتی است كه در متن ب نسبت به متن الف روی می دهد. تقسیم روایت هوشنگ در متون مورد نظر به گزاره ها و پیرفت ها و تحلیل آن ها بر مبنای فزون متنیت ژنت نشان دهندۀ آن است كه ارتباط روایت هوشنگ در شاهنامه با روایت این پادشاه پیشدادی در خدای نامه ها از نوع جایگشت شعرسازی است. جایگشت سبكی نیز در روایت شاهنامه تأثیرگذار بوده است.

Houshang, second mythical king of Iran, is introduced as Pishdad in historical texts. He had the most important duties such as collecting water in ponds, ordering to hunt wild animals, clothes making, carpeting using animal 's Skin, and encouraging people to agriculture. Arabic historical texts are written in the early Islamic centuries narrating the stories of Persian kings. They were derived from Khodaynameh and then translated. Ferdowsi in Shahnameh has introduced Houshang as the second Persian king and has written on his actions. The analysis and comparison with other narratives based on the hypertextuality not only reveals the origins of these texts, but also shows the differences in narrative texts representing the fact that the texts have used Various versions of Khodaynameh.source of Ferdowsi and tha 'alibi was not a common and work of tha 'alibi is hypertext that history of tabari is its hypotext.