سياست خارجي دولت موقت: از عدم تعهد تا اصل نه شرقي، نه غربي

Temporary Cabinet Foreign Policy: of Non – alignment to Neither West Nor East Principle

سياست خارجي دولت بازرگان، يكي از بحث برانگيزترين دوره هاي تاريخ سياست خارجي ايران است كه بر مبناي سياست عدم تعهد و اصل نه شرقي و نه غربي قرار داشت. عدم وجود تعريفي جامع و مانع از اين اصل و فقدان اجماع در خصوص معناي آن در بين گروه هاي سياسي باعث شد تا تفاسير و برداشت هاي مختلفي از آن صورت بگيرد و هر گروه، بسته به تعريف خود، انتظار خاصي از دولت داشته باشد. اين نوشتار قصد دارد تا با بررسي نظري و عملي سياست عدم تعهد و اصل نه شرقي و نه غربي از منظر دولت موقت و ساير گروه هاي سياسي وقت به مشكلات و چالش هاي پيش روي اين دولت بپردازد. پژوهش حاضر با تحليل سياست خارجي دولت موقت در پايان به اين نتيجه دست مي يابد كه نوع برداشت دولت بازرگان از مفهوم نه شرقي نه غربي با ساير نيروهاي اجتماعي فعال در عرصه سياسي ايران در آن مقطع متفاوت بوده است.

Foreign policy of the Bazargan cabinet is one of the most controversial issues in the history of Iranʹs foreign policy which was based on non – alignment policy and neither west nor east principle. lack of a precise definition of this principle and absence of consensus on its meaning among political parties caused different interpretations and flow of various demands by political parties to the government based on their definition and this paper aims to analyze this governmentʹs challenges and problems via theoretical and practical analyze of non – alignment policy and neither west nor east principle in temporary cabinet and other contemporary political parties opinion .