فرايند معنايابي در سطوح زباني شعر معاصر

Languageʹʹs Units in contemporary Poetry

زبان، بستري مناسب براي افكار و حادثه‌هاي ذهني انسان است كه با درجه‌هاي متفاوتي از وضوح و صراحت در لايه‌هاي ضمني خود حامل معناست. درك و تجربه‌ي معناهاي زباني تا رسيدن به ذهن گويندگان آن‌ها، تنها از طريق تحليل و تجزيه‌ي سطوح زبان و درك روساخت و ژرف‌ساخت آن امكان‌پذير است. از آن‌جا كه شعر معاصر با تكيه بر بينش و نظريه‌ي ادبي نيما، داراي تنظيمات و انتظارات ساختاري و بافتاري مستقل است، مسير معنادهي و معنايابي زبان نيز متفاوت است. واحدهاي سه‌گانه‌ي زباني ـ واحد واژگاني، واحد جمله و واحد بند ـ قلمروهاي متفاوت زبان شعر معاصر هستند كه تحليل ميزان باروري و تاويل‌پذيري آن‌ها نشان‌گر استقلال و هويت شعر معاصر به‌عنوان سبكي پذيرفتني با قابليت پيروي و تداوم است. مدلول‌گريزي، فاصله‌گذاري‌ها، استفاده از شبه‌جمله‌ها براي دفع نقش ارجاعي زبان و افتادگي‌هاي زباني در سه سطح مذكور، فرايند كشف رمز و معنايابي را در تمام سطوح زبان كُند مي‌كند. از آن‌جا كه شعر يك پديده‌ي مصنوع است و به‌صورت خوداگاه و يا ناخوداگاه خلق مي‌شود، تجزيه و تحليل سطوح زباني براي دست‌يابي به معنا، برخورد زبان‌شناسانه را با شعر تكليف مي‌كند. تحليل اين مطلب كه شعر چگونه معنا و راه معنادهي خود را در سطوح يا قلمروهاي مختلف زباني براي همگان نمايش مي‌دهد سوال اصلي اين مقاله است.

Contemplation and meaning occurred on surface of language, so that it has deep and surface levels. Discovery and analysis of meaning needs to survey and precisely been analyzed over deep and surface structure of language. Fragmentation and misconstruction surface the discovery of sing with slow going. Poetry is a creative phenomenon so that has been made consciously and unconsciously. Necessity of searching of language will be acceptable because of understanding and discovering the deep meaning of verse. Three units of language – words, sentence and stanza- has been discovered and discussed by this proper and this will show the identity and independence of contemporary poetry.