فرهنگ زباني در گفتمان مشروطيت(با تاكيد بر قانون اساسي و مصوبات مجلس اول مشروطه)

• Language Culture in Mashroute Constitution

پرداختن به رابطه زبان و سياست در دوره مدرن با تاكيد بر فرهنگ زباني گفتمان قانون اساسي مشروطه موضوع اين مقاله است. ايده (فرضيه) مقاله اين است كه علت اصلي خوانش‌هاي سياسي و تفسيرهاي وارونه از زبان و جايگاه آن در عصر جديد، «سياسي‌شدن» و بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي «صنعتي‌شدن» است. از اين زاويه به تحليل و تفسير قانون اساسي مشروطه پرداخته و بر آن بوده‌ايم كه سكوت آن پيرامون موضوع زبان گواه روشني بر باور و رضايت نمايندگان مجلس و انجمن‌ها بر ثبات طبيعي و تداوم زبان فارسي به مثابه زبان علمي و ميراث ملي و مشترك همه ايرانيان بوده است. در اينجا نشانه‌هاي بديهي پنداشتن زبان فارسي به‌عنوان زبان ملي در تمامي اسناد و مصوبات مجلس مشروطه از جمله قانون اساسي و ساير اسناد و متون قانوني چون قانون انجمن‌هاي ايالتي و ولايتي مورد تفسير و تحليل قرار گرفته است.

Cultural language in the Mashroute Constitution (1906) and its discourse is the main subject of this article, obviously the relation between language and politics in modern age is an important problem. The main idea of this article is that the main cause of political reading and wrong interpretations about language in modern age refers to "politicization" and "industrialization". My interpretation about silence of Mashroute constitution about language (national language) is a clear evidence about consent of parliament and all of local associations on the natural stability or language (Farsi) continuity in Iran; as a national and common heritage to all Iranian. Here are the signs of postulating of Farsi as the national language in all documents and act of parliament; especially in constitution and other acts and documents such as the act of associations and local government (Eyalaty & Velayati).