سير و سلوك قيصر امين پور از آرمان‌گرايي حماسي تا واقع‌گرايي تراژيك

قيصر امين پور(1338-1386) از شاعران برجسته بعد از انقلاب است كه مضامين اشعارش با تحولات اجتماعي، سياسي و فرهنگي ايران در دهه هاي اخير پيوندي گاه مستقيم و گاه هنرمندانه دارد. در اين مقاله، تاثير جامعه و تحولات آن را بر ذهن و زبان و انديشه امين پور بررسي كرده ايم. همچنين سعي كرديم سير تاملّات شاعرانه و تفكرات اجتماعي او را با توجه به تاريخ انتشار مجموعه شعرهايش نشان دهيم. در اين بررسي تكيه و تاكيد ما بر سير تحوّل مضامين عمده اي نظير آرمان گرايي حماسي، شهادت و شهادت طلبي، دردهاي شخصي و دردهاي اجتماعي و تفكرات عرفاني و فلسفي در باب ماهيّت مرگ بوده است. امين پور هم زمان با پيروزي انقلاب اسلامي و پس از آن وقوع جنگ تحميلي، از شعر به عنوان سلاح مبارزه و وسيله ايجاد شور و هيجان انقلابي در مخاطبانش استفاده كرد. او در دهه هفتاد به تامّل در دردهاي خويش و دردهاي مردم زمانه پرداخت و با اين مضامين زيباترين و ماندگارترين اشعارش را سرود. در دهه هشتاد با رسيدن به «مسلخ تقدير ناگزير» خويش با نگاهي فلسفي و ياس آلود به هنرمندانه ترين شيوه ممكن، آخرين تاملاتش را درباره «موقعيّت» تراژيك خويش بر مخاطبان اشعارش عرضه كرد؛ «موقعيّتي» كه به سرعت به «موقعيّت» عام مخاطبان پر شمار اشعارش تبديل شد.