تاثير فشار مثبت مداوم از طريق بيني بعد از تزريق سورفاكتانت در نوزاد نارس زير32 هفته دچار سندرم ديسترس تنفسي

The effect of nasal continuous positive airway pressure after administration of surfactant on less than 32 week old preterm newborns with respiratory distress syndrome

چكيده زمينه و هدف: در بين روش‌هاي حمايت تنفسي، فشار مثبت هوايي از طريق بيني و تهويه مكانيكي به دليل تاثير در كاهش عوارض سندرم ديسترس تنفسي شناخته شده‌تر مي‌باشند. به علاوه تجويز زود هنگام اين فشار و سورفاكتانت در كاهش نياز به تهويه مكانيكي و عوارض آن موثر است. مطالعه با هدف مقايسه فشار مثبت هوايي و تهويه مكانيكي در نوزادان نارس دچار سندرم ديسترس تنفسي طراحي گرديده است. مواد و روش‎ها: در اين مطالعه كارآزمايي باليني، 60 نوزاد نارس (كمتر از32 هفته) بررسي شدند. نوزادان پس از دريافت يك دوز سورفاكتانت داخل تراشه (4سي سي بر كيلوگرم وزن بدن)، به طور تصادفي به ترتيب در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند و حمايت تنفسي با استفاده از فشار مثبت هوايي يا تهويه مكانيكي برقرار شد. يافته‎ها: نوزادان دوگروه از نظر سن حاملگي و وزن تولد اختلاف معني‌دار نداشتند. متوسط مدت زمان تهويه مكانيكي در گروه مورد به طور معني‌داري كمتر بود(001/0=p). در روز سوم، تعداد نوزادان وابسته به ونتيلاتور در گروه شاهد بيشتر بود (7/26 درصد در برابر 3/83 درصد). از نظر تعداد دوزهاي ثانويه سورفاكتانت، ميزان مرگ و تعداد بيماران دچار عوارض كوتاه مدت طي بستري بيمارستاني تفاوت معني‌داري بين دو گروه وجود نداشت. نتيجه‌گيري: در تعداد قابل توجهي از نوزادان نارس دچار سندرم ديسترس تنفسي مي‌توان پس از دريافت سورفاكتانت، لوله تراشه را خارج نموده و تحت درمان با فشار مثبت هوايي از طريق بيني قرار داد. اين امر روشي بالقوه مفيد جهت حمايت تنفسي با ميزان مرگ و مير و عوارض كم در نوزادان بسيار نارس مي‌باشد. واژگان‌كليدي: فشار مثبت مداوم از طريق بيني، سندرم ديسترس تنفسي نوزاد، سورفاكتانت

Abstract Background: Among respiratory support techniques, nasal continuous positive airway pressure (NCPAP) and mechanical ventilation (MV) are more known for their effectivity in reducing complications associated with respiratory distress syndrome (RDS). Moreover, early application of NCPAP and administration of surfactant are effective in decreasing the need for MV and its adverse effects. This study was designed to compare NCPAP and MV after administration of surfactant in preterm neonates with RDS. Materials and Methods: In this clinical trial, 60 preterm neonates ( < 32 weeks) were evaluated. After receiving one dose of surfactant (4 cc/kg), the subjects were randomly divided into treatment and control groups, and respiratory support was established via positive airway pressure or MV. Results: There were no significant differences between the neonates in the two groups in terms of gestational age and birth weight. The mean duration of MV was significantly lower in the treatment group (p=0.001). On day 3, the number of ventilator-dependent neonates in the control group was more (26.7% versus 83.3%). There were no significant differences between the two groups in the number of second surfactant doses, mortality rate, and the number of patients who had developed short-term complications during hospital stay. Conclusion: In a significant number of preterm babies with RDS, NCPAP can be extubated after receiving one dose of surfactant. This is a potentially useful modality for respiratory support with a low mortality and morbidity rate and limited complications in very premature infants. Keywords: Nasal continuous positive airway pressure, Newborn respiratory distress syndrome, Surfactant