ملتمسات يا قطعه‌هاي تقاضايي

Some Persian-speaking poets lived and trained in the courts of the kings and composed poems of praise, so that “praise” has become one of the ten approaches to poetry. However, some poets went so far

بعضي از شاعران پارسي‌گوي، از همان ابتداي شعر و شاعري، در ميانِ دربارهاي پادشاهان پرورده و رشد يافته و البتّه به شعر مدح و مدح‌سرايي مشغول بوده‌اند، تا جايي‌كه «مدح» خود شيوه‌اي از «ده شيوه شاعري» شده‌است، امّا بعضي از شاعران، پا را فراتر گذاشته و شعر را وسيله‌اي براي دريوزه‌گري و گدايي قرار داده‌اند، و قطعه‌هايي تقاضايي و ملتمسانه سروده‌اند و در آن چيزهايي بس بي‌ارزش تقاضا نموده‌اند. انوري در اين‌گونه قطعات، به نهايتِ بيش‌خواهي و آزمندي رسيده است. در قرن هشتم، حسام‌الدّينِ خويي، در نظر داشته است، از اين نوع قطعات، نوعي ادبي ـ مانند شهرآشوب ـ به‌وجود آورد، كه اگر امروزه هيچ‌گونه ارزشي نداشته باشد، ارزش مطالعه در وضع اجتماعي، فرهنگ‌عامه، نكات پزشكي و ... دارد.

Some Persian-speaking poets lived and trained in the courts of the kings and composed poems of praise, so that “praise” has become one of the ten approaches to poetry. However, some poets went so far as to exploit poetry as means of begging. They composed request pieces to ask for some very worthless things. In such pieces, Anvari has exceeded others in greed. In the eighth century (A.H.), Hesamoddin Khooyi intended to produce literary genres out of such pieces, as in Shahr Ashoob (The Chaotic City). They might not have any values today, but they are worth reading in order to study about the social conditions, folklore, medical information, etc.