حكمت هاي تعليمي مشترك در شعر رودكي و سعدي

Common didactic philosophical contents in Saadi and Rudakiʹʹs poems

بررسي و مطالعه نظام مند ويژگي هاي شعري نويسنده، شاعر و هنرمند از جمله راه هاي دقيق و علمي است كه ما را به دنياي آن‌ها نزديك مي كند. رودكي، پدر شعر كهن فارسي و بزرگ‌ترين شاعر دوره ساماني است. با اين كه از اشعار بي شمار او كمتر از هزار بيت به ما رسيده اما همين مقدار شعر باقي مانده نشان مي‌دهد شعر او گنجينه اي از انديشه، فكر، پند و حكمت است. شيخ اجل سعدي شيرازي نيز با زباني بسيار برجسته، سخنان خود را به مضامين حكيمانه مي‌آرايد. نگارندگان اين نوشتار به بررسي اجمالي انديشه-هاي حكيمانه مشترك اين دو شاعر بزرگ در محورهاي ناپايداري دنيا، غنيمت شمردن حال، ناگزيري از مرگ، مكافات عمل و... پرداخته اند. از اين رو مبحث اصلي نوشتار حاضر، مضامين حكمي مشترك رودكي و سعدي است كه به رغم وجود نمونه هاي قابل توجه، گويا تاكنون مغفول واقع شده است

Systematic study about poetic characteristics of writer and poet and artist is an accurate and scientific method that leads us to their world. Rudaki is father of ancient Persian poem and the greatest poet of the Samanid. Despite his numerous poems, we received less than a thousand couplets, but the rest of the lyrics show his poem is a treasure of ideas, thoughts, advice and wisdom. Sheikh Ajal (Afsahol Motakallemin) Saadi Shirazi ornaments his speeches to philosophical contents artistically. The authors of this article have investigated common philosophical thoughts of these two great poet briefly, such as instability of world, seizing the present moment, inevitability of death, punishment of acts...Therefore, main subject of this essay is about common philosophical contents in Saadi and Rudakiʹs poems that despite of these considerable contents have been newglected.