عنصر رنگ در شعر فرخي سيستاني و تحليل زيبايي شناسانه آنها

Survey on the linguistic sign of color in the poems of Farrokhi Sistani

روشنگري در نشانه شناسي هنر، از مسيله زبان و بحث در نشانه هاي زباني مايه ميگيرد. طبق گفته بولر، هر نشانه براي اين كه نشانه زباني تلقي شود، بايد در آن واحد سه نقش نماد، نشان و علامت را ايفا كند. در اين مقاله برآنيم پس از بررسي نشانه شناسي عنصر رنگ در تصويرهاي شعري فرخي و مقايسه آن با شاعران همدوره، توان فرخي را در بكارگيري نشانه هاي زباني رنگ بسنجيم و بسامد اين نشانه ها و سبك تصويرپردازي و چگونگي تكرار رنگها را در تصويرهاي خاص، بررسي كنيم. سپس به دنبال بررسي بسامد تصاوير برساخته از يك واحد و تصاوير متشكل از واحدهاي نشانه اي، همچون پرده اي نقاشي بوده ايم. در ادامه لايه هاي معنايي تصويرهاي هنري برساخته از رنگ را در ديوان فرخي (حضوري ابتدايي و طبيعي يا حضوري قراردادي و رمزگونه) مورد مداقه قرار داده ايم. عنصر رنگ در شعر فرخي نه تنها نمادهاي متعددي را بر خاطر ميآورد، بلكه به عنوان نشانه اي صحنه هاي باشكوه و حال و هواي موجود در وضعيت هاي مختلف را به خاطر تداعي مينماد.

Enlightenment in art semiotics is rooted in language and discussions on linguistic signs. According to Buhler, a sign to be act as a linguistic sign should play three symbol, sign and signal roles. This paper aimed to examine Farrokhi skill in application of color linguistic signs and frequency of these signs and his imagery styles. Also the authors investigated the frequency of colors in the specific images while studying color semiotics in his poetical imagery. Then they examined the frequency of images of a unit and images consisting of semiotic units as a painting canvas. Finally, semantics of artistic images founded on colors was investigated in divan of Farrokhi( primitive or natural presence or conventional and symbolic presence).