از نهادگرايي تا گفتمان: درآمدي بر كاربرد نظريه هاي نهادگرايي در علوم سياسي

From Institutionalism to Discourse: A Prelude to the Function of Theories of Institutionalism in Politics

نهادگرايي از رهيافت‌هاي قديمي علوم اجتماعي و علوم سياسي است. در اين رهيافت بر اهميت نهادها و ساختارها در شكل‌گيري رفتارها و سياست‌ها تاكيد مي‌شود. بر همين اساس مطالعه نهادها در اين رهيافت بر مطالعه كنش‌هاي فردي اولويت دارد و رفتار و هويت فرد را بايد در چارچوب نهادهايي كه وي را احاطه كرده‌اند تحليل كرد. نظريه‌هاي نهادگرايي در علوم سياسي جنبه‌اي عيني و كاربردي دارند و محققان اين علم را با مسايلي چون طراحي نهادها و تاثيرات آنها درگير مي‌كنند، اما عموماً از توضيح نقش انديشه‌ها و تغييرات كلان ناتوان‌اند. از منظر اين مقاله بازسازي نهادگرايي در پرتو نظريه‌هاي گفتماني مي‌تواند از يك‌سو به كاربردي‌ترشدن علوم سياسي كمك كند و از جنبه‌هاي انتزاعي و ذهني آن بكاهد و از سوي ديگر نظريه نهادگرايي را نيز تكامل بخشد.

Institutionalism would be the ancient strategies of sociology and politics. In this strategy, it is emphasized on the significance of institutes and constructions in the development of behaviors and policies. Accordingly, the study of institutions in this policy is prior to the study of individual actions so the behavior and identity of person is supposed to be analyzed within the framework of institutions surrounding him. The theories of institutionalism in politics are of objective ad practical aspects and the researchers involve this science with the issues like planning institutions and their impacts whereas they are generally disable to explain the role of thoughts and revolutions. According to this article, the reconstruction of institutionalism under the shadow of discourse theories can help the politics be more practical and diminish the abstract and intellectual aspects along with the evolution of institutionalism theory.