ابزارگرايي كيفري: قلمرو، مفهوم، شاخص ها

Penal Instrumentalism; Domain, Concept, Indicators

يكي از مسايل مهم در حوزه رابطه اخلاق و سياست جنايي، بحث پيرامون اخلاق ا?عمال كيفر است. همانند سياست عمومي، در سياست جنايي نيز كمابيش شاهد رويه ها و رويكردهايي هستيم كه در آن ها هر هدفي، توسل به ابزارِ كيفر را توجيه مي كند كه مي توان نام آ نها را ابزارگرايي كيفري نهاد كه ما در نوشتار حاضر در پي مفهوم سازي و ارايه معيار هايي براي تشخيص آن در ميان مجموعه تدابير سياست جنايي هستيم. بدين منظور پس از انجام مرزبندي مشخصي ميان اين مفهوم با مفاهيم مشابهي همچون عوام گرايي، پيامدگرايي، فايده گرايي و عمل گرايي، شاخص هاي يك سياست جنايي ابزارگرايانه را در دو دسته شاخص هاي عيني شامل توسل به مقوله كيفري به عنوان ابزار، ناديده انگاشتنِ اصول مسلّم حقوقي، ناديده انگاشتنِ اصول مسلّم اخلاقي و « در دسترس ترين » شاخص هاي ذهني شامل قصد دستيابي به يك هدف، فايده يا مصلحت عملي و نهايتاً قصد تمسك به ي ك راه حل يا تسكين سريع و آسان ارايه نموده ايم.

One of the significant matters in realm of relationship between morality and criminal policy is the discussion which revolves around the morality of punishment application. In criminal policy as well as the public policy, we observe the practices and approaches in which any purposes justify the resorting to penal instruments; we can call them penal instrumentalism. In this essay we are seeking for conceptualization and representation some indicators for recognizing it between a set of measures of criminal policy. For this purpose, after making a clear boundary between this concept with other similar concepts such as populism, consequentialism, utilitarianism, and pragmatism, we have divided the indicators of an instrument-based criminal policy into objective and subjective categories. The first, is involved in resorting to criminal matters as the most accessible instruments, ignorance of the evident legal principles, and the evident moral principles. The latter, is involved in intending to achieve a goal, interests or a practical good, and finally resorting to a quick and easy resolution or relief.