نقد كتاب پسامدرنيسم در ادبيات داستاني ايران

A Critique of “Postmodernism in Iranian Literary Fiction”

چكیده در پاره‌ای از كشورهای جهان، اواخر نیمة دوم قرن بیستم تا عصر حاضر با عنوان دورة پسا‌مدرن نام‌گذاری شده است. این نام‏گذاری سبب شد كه فرهنگ، هنر، دانش، و كنش‌های اجتماعی این دوران در این جوامع، همواره با صفت پسا‌مدرن تلازم یابد. از این‌رو و به طریق اولی، ادبیات این عهد نیز با این صفت همراه شد و هریك از منتقدان و فیلسوفان غربی، ویژگی‌هایی برای ادبیات این دوره تعریف كردند. مقالة حاضر، ضمن بررسی این ویژگی‌ها، به نقد كتاب پسامدرنیسم در ادبیات داستانی ایران، نوشتة منصوره تدینی می‌پردازد و فراز و نشیب و كفایت سخنِ علمی این كتاب را بررسی می‌كند.

The period beginning from the second half of the twentieth century to the present time, in some countries, has been named as the postmodern. This kind of naming caused the culture, art, knowledge, and the social reactions of this era to be often associated with the term postmodern. Hence, the literature of this period eminently has been associated with the adjective; postmodern too. Each of the critics and philosophers of the West have defined some characteristics for the literature of this period. The present paper, while considering some of these characteristics, analyzes the book Postmodernism in Literary Fiction of Iran written by Dr. Mansoureh Tadaion, and deals with ups and downs and the adequacy of the mentioned book.