نيچه و نقد عقل محض

Nietzsche and Critique of Pure Reason

در اين مقاله تلاش مي‌كنيم تا فلسفه نقادي كانت، به‌ويژه آموزه‌هاي كتاب نقد عقل محض، را از نگاه نقادانه نيچه بررسي كنيم. از آن‌جا كه نيچه به كل نظام‌هاي مابعدالطبيعي و فيلسوفان غربي از افلاطون گرفته تا كانت و هگل هم انتقاداتي يك‌سان و هم ويژه دارد، در اين‌ پژوهش نخست به نگاه انتقادي نيچه به كل تاريخ فلسفه، و سپس به نقدهاي خاص او به آموزه‌هاي كانتي در نقد اول او، مي‌پردازيم. به باور نيچه، كانت با تحويل فلسفه به معرفت‌شناسي، تفكر فلسفي را در آستانه مرگ قرار داد؛ اساساً نيچه معتقد است فلسفه به معناي اصيل و درست آن، آفريدن معنا و گونه‌اي قانون‌گذاري به شمار مي‌رود. نيچه، بر مبناي موضع خود كه مي‌توان از آن به «چشم‌اندازگرايي» تعبير كرد، انقلاب كپرنيكي كانت را زير سوال مي‌برد و بر همين اساس، آموزه‌هاي وي را، از قبيل احكام تركيبي پيشيني، زمان و مكان، مقولات، و تفكيك پديدار از شي في‌نفسه، به چالش مي‌كشد.

This paper is an attempt to examine Kant’s critical philosophy, in particular his Critique of Pure Reason from a Nietzschean point of view. Nietzsche interrogates all metaphysical systems since Plato to Kant and Hegel and criticizesall philosophersandphilosophical systems. First, Nietzsche’s objection to the entire history of philosophy and, then, his criticisms of Kant are addressed. According to Nietzsche, Kant led philosophy to death by reducing it to epistemology. Nietzsche believes that philosophy is meaning creation and a sort of law making. According to his perspectivism, Nietzsche questionsKant’s Copernican Revolution and challenges apriori judgment, time, space, and categories as well as noumena and phenomena distinction.