چالش‌هاي فرارو در شخصيت‌پردازي شخصيت‌هاي معصومين در فيلمنامه با الگوي ارسطويي

Characterization of Infallible Imams in Screenplays, Based on Aristotle’s Model: Challenges and Obstacles

این مطالعه پیرامون این پرسش محوری انجام‎شده‎است كه اگر قرار باشد فیلمنامه‌ای با محوریت «شخصیت‌های مقدس معصومین مانند پیامبر و امامان» نگارش شود، آن فیلمنامه باید از چه الگوی تكنیكی و فرمی تبعیت كند. الگوهای طراحی فیلمنامه‌های سینمای كلاسیك عموماً بر الگوی ارسطویی استوار است كه با توجه به مبانی فلسفی و خاستگاه‎های فرهنگیِ چنین الگوهایی، نمی‌تواند قالب ایده‎آلی برای طرح شخصیت‌های قدسی مانند معصومین قرارگیرد، زیرا اولاً، شخصیت‌های معصوم را نمی‌توان نشان‎داد؛ دوم این‌كه شخصیت آنان ایستا و پایدار است كه در تعارض با شخصیت‌پردازی در فیلمنامه‌نویسی است كه شخصیت‎ها عموماً ناپایدار و دایم در حال تحوّل‎اند. با توجه به ابعاد عدیدۀ ساختار در فیلمنامه (مانند پیرنگ، ماجرا، شخصیت‌پردازی‌، دیالوگ‌نویسی و...)، این مطالعه فقط بر بُعد «شخصیت‌پردازی» در فیلمنامه متمركز شده كه از طریق احصای مختصات تكنیكی و مقتضیات شخصیت‎پردازی در فیلمنامه، كارآمدی آن‌ها را در طرح شخصیت حضرات معصومین مورد ارزیابی قرارمی‌دهد. فرضیۀ این مقاله این است كه قابلیت‌های تكنیكی فیلمنامه‌ها با الگوهای ارسطویی، عموماً، مناسب طرح شخصیت‌های زمینی‌اند و باید در ویژگی‎های ساختاری این الگوها از ‌جمله اصل «شخصیت‎پردازی» تصرف كرد و قابلیت‎های نوینی را در ساختار فیلمنامه تعریف كرد، والّا شخصیت آنان از مراتب قدسیت به مراتب زمینی فروكاهیده خواهد‎شد.

  The current study inquires about the model of characterization in screenplays on the subject of “The Prophet and Infallible Imams”. Classical movies often follow the Aristotle’s Model of characterization, which is not appropriate for sacred characters as Infallible Imams. Firstly because these characters cannot be shown and secondly because they have static characters that is against Aristotle’s Model, according to which the characters are dynamic and subject to change. The current study solely focuses on characterization (and not on theme, conflict or dialogues) in screenplays and tries to evaluate the functionality of Aristotle’s model in representing sacred characters. The hypothesis underlying the research states that Aristotle model for writing screenplays is proper for secular characters rather than sacred ones. Therefore, new models should be adapted for characterization, since otherwise these characters would be belittled.