مناقب نگاري ايمه(ع) نزد فريقين (با تكيه بر كتب مناقب قرون دهم و يازدهم هجري)

Aimmeh’s (PH) Manaqeb Negari in both Islamic sects (Fariqeain) with emphasizing on tenth and eleventh centuries

در اين نوشتار به بررسي آثار نوشته شده در زمينه حيات اهل بيت و ذكر مناقب آنها در دو جريان فكري و مذهبي غالب جهان اسلام، يعني شيعه و سني، پرداخته شده است. محور اصلي مورد مطالعه ما دوره صفويه مي-باشد كه از اين شيوه تاريخ نگاري براي كسب مشروعيت در ميان مردم بهره برد. ريشه هاي اين جريان مناقب-نگاري را مي توان در قرن نهم در شهر هرات پي گرفت، شهري كه خاستگاه تاريخ نگاري عصر صفوي محسوب مي شود. تاريخ نگاري ايمه را در واقع، به عنوان حلقه اتصالي در ميان دو تفكر سني و شيعي قبل و بعد از صفويه با محوريت سنيهاي دوازده امامي مي توان در نظر گرفت كه موجب جلب توجه مناقب نگاران عصر صفوي به ترجمه آثاري همچون كشف الغمه شد؛ اثري كه به وفور از منابع اهل سنت بهره برده است. همين جريان حمايتي دولتي، سرانجام زمينه را براي خلق بزرگ ترين اثر روايي شيعي، يعني بحار الانوار فراهم نمود.

This article is examining works that had been written about Ahlol Beit’s lives and mentioning their virtues in both intellectual and dominant religious movements of Islam’s world such as Shi’a and Sonni. The basic axle of our study is in Safaviyeh’s Era that they utilized this kind of writing history for achieving to people’s legitimating. We could follow up the roots of this Mnaqeb Negari stream (writing about virtues of Ahlol Beit’s lives) in the city of Harat in ninth century, the city which is origin of writing history in Safaviyeh’s Era. History indeed distinguished Aimmeh (PH) as connective chain among two thinking of Sonni and Shi’a with axial role of Sonni’s Twelve Imami before and after Safaviyah era. This attracted the attentions of Manaqeb Negaran to translate works such as Kashfol Qommah, a book that utilized a lot from Ahlol Sonnah. This protective governmental stream eventually created base of the greatest narrative Shi’a work namely Bahar Al Anvar.