معرفت‌شناسي فضيلت: ماهيت، خاستگاه و رويكردها

Virtue Epistemology: Its Nature, Origin and Approaches

معرفت‌شناسي فضيلت به مجموعه‌اي از رويكردهاي اخير به معرفت‌شناسي اطلاق مي‌شود كه برخلاف معرفت‌شناسي‌ تحليلي، به جاي تمركز بر ارزيابي باور بر ارزيابي معرفتي ويژگي‌هاي صاحب باور تمركز دارد. اين مقاله در صدد است تا ماهيت معرفت‌شناسي فضيلت را تبيين كرده و مهم‌ترين رويكردهاي آن را توضيح دهد. تبيين فضيلت معرفتي به عنوان قواي شناختي قابل اعتماد و ويژگي‌هاي مَنِشي، دو رويكرد اعتمادگرايي و مسيوليت‌گرايي را در معرفت‌شناسي فضيلت شكل داده است. به دليل اين‌كه ارايه تبيين صحيح از ماهيت اين نوع معرفت‌شناسي در گرو فهم ماهيت فضيلت معرفتي است، اين مهم بيش از بقيه عناصر معرفتي مورد توجه قرار گرفته است. اين مقاله در ابتدا به خاستگاه معرفت‌شناسي فضيلت مي‌پردازد و در پايان ضمن اشاره به نقدهاي وارد بر اين نوع معرفت‌شناسي از جمله دوگانگي تبيين فضيلت معرفتي، فهم ماهيت معرفت‌شناسي فضيلت و كارآمد بودن آن را در گرو ارايه تعريفي جامع‌تر، منعطف‌تر و منطقي‌تر از فضيلت معرفتي مي‌داند.

Virtue epistemology is a class of recent approaches to epistemology that, in contrast with analytic epistemology, focuses on epistemic evaluation of persons’ properties, rather than properties of beliefs. This paper seeks to explain the nature of virtue epistemology as well as its main approaches. Explaining the nature of epistemic virtue as a reliable belief-forming faculty and the character traits led to two approaches in virtue epistemology: reliabilism and responsibilism. Since the nature of virtue epistemology is better understood according to the nature of epistemic virtue, this element will be focused more than the others. This paper first addresses the origin of virtue epistemology and, finally, after referring to some critiques, including divergent accounts of epistemic virtue, insists that understanding the nature, importance and complication of virtue epistemology requires a more comprehensive, flexible and reasonable definition of epistemic virtue.