بررسي تطبيقي تاريخ‎نگري و تاريخ‎نگاري نيشابوري و راوندي

A Comparative Study of Historical Perspective and Historiography of Nishabouri and Ravandi

ظهيرالدين نيشابوري، نويسنده سلجوقنامه، و محمدبن‎علي‎بن‎سليمان راوندي، نويسنده راحه‎الصدور و آيه‎السرور، دو مورّخ فارسي‎نويس متعلق به دوره سلجوقي‎اند كه بين آثار اين دو شباهت‎ها و تفاوت‎هايي ديده‎مي‎شود. اين پژوهش در صدد است تا با روش تطبيقي و تحليلي، به بررسي تاريخ‎نگري و تاريخ‎نگاري اين دو مورّخ پرداخته و دريابد: آيا نسخه‎برداري راوندي از سلجوقنامه نيشابوري فقط انتقال داده‎هاي تاريخي است يا تاريخ‎نگري و تاريخ‎نگاري او را نيز شامل مي‎شده‎است؟ نتايج اين پژوهش نشان‎مي‎دهد راوندي بخش عمده‎اي از روايات كتاب خود را از كتاب سلجوقنامه نيشابوري اخذ كرده، ولي تفاوت در تاريخ‎نگري اين دو مورّخ و اهداف متفاوت آنان در تاريخ‎نگاري آنان نمود يافته‎است.

Zahiraddin Nishabouri, author of Seljuqnameh, and Muhammad ibn Ali ibn Suleiman Ravandi author of Rahat al-Sudur wa Awat al-Surur, are two Persian historians, belonging to the Seljuk period. There can be seen some similarities and differences between their books. The present study aims to study the historical perspective and historiography of the two historians using comparative and analytical methods. It also aims to obtain similarities and differences between these two historians. The results show that Ravandi got the bulk of his book from the Seljuqnameh, but the difference in historical perspective of the two historians and their different goals appeared in their historiography.