بررسي فراواني ژن هاي vanA و vanB در انتروكوك هاي مقاوم به ونكومايسين جدا شده از نمونه هاي كلينيكي بيمارستان شهيد محمدي بندرعباس

Frequency of vanA & vanB genes in vancomycin-resistant enterococci isolated from clinical specimens at Shahid Mohammadi hospitals Bandar Abbass

سابقه و هدف: انتروكوك ها به صورت فلور نرمال در دستگاه گوارش انسان و بسياري از پستانداران وجود دارند. امروزه افزايش شيوع انتروكوك هاي مقاوم به ونكومايسين در بيمارستان هاي سراسر جهان يك مشكل مهم به شمار مي آيد. اين مطالعه با هدف ارزيابي شيوع سويه هاي انتروكوك، الگوي مقاومت به آنتي بيوتيك و نيز تعيين مهم ترين ژن هاي ايجاد كننده مقاومت به ونكومايسين (vanA و vanB) در نمونه هاي باليني انجام شده است. مواد و روش ها: اين پژوهش به صورت مقطعي-توصيفي بر روي 54 نمونه انتروكوك جمع آوري شده از نمونه هاي باليني (ادرار، زخم، خون و مايع آسيت) بيماران بستري در بيمارستان شهيد محمدي بندرعباس انجام پذيرفت. به منظور شناسايي گونه هاي مختلف انتروكوك از كيت RapID STR System استفاده شد. حساسيت آنتي بيوتيكي به كمك روش ديسك ديفيوژن كربي-باير و معيار CLSI مورد بررسي قرار گرفت. براي اندازه گيري MIC ونكومايسين از روش E-Test و به منظور شناسايي ژن هاي vanA و vanB از تكنيك PCR چندگانه استفاده گرديد. يافته ها: از 54 جدايه انتروكوك 38 سويه (70/40%) به گونه فيكاليس، 10 سويه (18/50%) به گونه فيسيوم، 3 سويه (5/55%) به گونه هيرا و يك سويه (1/85%) به هر كدام از گونه هاي موندتي، دورانس و آويوم تعلق داشتند. بيشترين مقاومت سويه هاي انتروكوك نسبت به آنتي بيوتيك هاي جنتامايسين و سفالكسين و كمترين مقاومت را نسبت به لاينزوليد نشان دادند. در مجموع 24/10% (13 مورد) از سويه ها به ونكومايسين مقاوم بودند. 69/23% از سويه هاي مقاوم، داراي ژنvanA ، 15/38% حاوي ژن vanB و 15/38% نيز هر دو ژن را داشتند. نتيجه گيري: با توجه به فراواني بالاي سويه هاي انتروكوك مقاوم به ونكومايسين، ضرورت كاربرد اقدامات كنترلي و پيشگيرانه وجود دارد. همچنين به منظور تجويز مناسب آنتي بيوتيك، انجام آزمون آنتي بيوگرام براي هر بيمار قبل از درمان پيشنهاد مي گردد.

Background and Objectives: Enterococci are normal flora of alimentary tract of humans and many other mammals. Recently vancomycin resistant enterococci (VRE) have emerged as an increasingly important cause of nosocomial infections all around the world. The aims of this study were to determine frequency and antibiogram patterns of enterococci to vancomycin and also to detect the corresponding genes (vanA and vanB) in clinical isolates. Materials and Methods: This cross–sectional study was carried out on 54 enterococci strains isolated from clinical specimens (urine, wound, blood, …) obtained from the patients hospitalized in Shahid Mohammadi hospital, Bandar Abbass. RapID STR System Kit was used to identify species of isolated enterococci. Antibiogram pattern was examined by Kirby-Bauer disk diffusion method and CLSI criteria. MIC of vancomycin was determined by E-Test. Multiplex PCR and specific primers was used to detect vanA and vanB genes. Results: 38 out of 54 isolates (70.4%) of enterococci belonged to E. faecalis while E, feacium and and E. hirea consist only and 10 (18.5%) and 3 (5.55%) of the isolates, respectively. Furthermore, one (1.85%) of each E.mundtii, E.durans and E.avium were isolated from these samples. These strains were mostly resistant to gentamicin and cephalexin while showed lowest antibiotic resistance to linezolid. 13 (24.10%) of the isolates were resistant to vancomycin. Van A and Van B genes were found in 69.23% and 15.38% of VRE strains, respectively. Two strains (16.38%) harbored both genes. Conclusion: According to the extensive frequency of vancomycin resistant enterococci, application of precautionary and management procedures are highly required. Furthermore, it is recommended to carry out the antibiogram assay for each patient, before the treatment process, in order to prescribe an appropriate antibiotic.