عقلانيت آموزه «لطف» از ديدگاه اماميه و مسيحيت كاتوليك

The Rationality of the Doctrine of Divine Mercy" according to Imamites and Catholics

اساس دين‌داري، تعقّل و عقلاني ‌بودن آموزه‌هاي اساسي هر دين است. يكي از آموزه‌هاي كليدي اماميه و آيين كاتوليك، ضرورت «لطف» يا «فيض» خداوند براي رسيدن انسان به سعادت و رستگاري است. اين مقاله، با روش تحليلِ اسنادي به بررسي معقوليت آموزه لطف در كلام اماميه و الهيات كاتوليك مي‌پردازد. ازاين‌رو، پس از طرح و بررسي دلايل ضرورت لطف در هر دو مذهب، به اين نتيجه دست يافت كه قاعده لطف در اماميه بر استدلال‌هاي عقلي محكم استوار است، درحالي‌كه آموزه «فيض» در مسيحيت كاتوليك، بر مجموعه‌اي از پيش‌فرض‌هاي درون‌ديني محض، كه پولس و پدران كليسا وجود آنها را مسلّم گرفته‌اند، مبتني است. ازاين‌رو اثبات عقلاني آن دشوار است.

The soundness and rationality of the essential doctrines of any religion represent the basis of religiously. One of the central doctrines of Imamites and Catholics is the necessity of Divine mercy or bounty for bringing welfare and salvation to mankind. This paper investigates the rationality of the doctrine of Godʹs mercy in the theology of Imamites and theology of Catholics using a documentary analysis method. Thus, after investigating the reasons for the necessity of divine mercy in each of these two faith, the paper concludes that, according to Imamites the principle of Divine mercy is based on firm rational evidence, whereas according to Catholics the doctrine of divine bounty is based on a set of pre-assumptions absolutely viewed from inside religion the existence of which is confirmed by Pauls and Christian fathers. Thus, it is very difficult to prove its rationality.