تعلق ذاتي نفس به بدن از نگاه ابن عربي

Ibn ʻArabi’s View on the Soul’s Essential Attachment to the Body

ابن عربي انديشه رسمي فيلسوفان معاصر خود، يعني عارضي بودن تعلق نفس به بدن را رد كرده است؛ ايشان اين نظريه را كه نفس در ذات خود احتياجي به بدن نداشته و قابل انفكاك از آن است را نمي پذيرد. وي براي اثبات تعلق ذاتي نفس به بدن، به عنصر شهود و آموزه هاي شريعت، تمسك جسته است. وي همچنين از مسيله «برزخيت كون جامع» و قاعده آفرينش انسان بر صورت الهي و غير آن بهره مي برد. اين مقاله با رويكرد تحليلي و اسنادي به موضوع تعلق ذاتي نفس به بدن از نگاه ابن عربي مي پردازد.

Ibn ?Arabi rejects the idea that the soul’s attachment to the body is accidental which prevailed among the philosophers contemporary with him. He disapproves the claim that the soul is essentially independent of and potentially separable from the body. To demonstrate the soul’s essential attachment to the body, he adheres to the principle of intuition and teachings of Islamic Law. He also makes use of the issue of ‘’ intermediary nature of the universal being’’ as well as the principle of man’s creation in the image of the Divine and other things. Using an analytical and documentary approach, the present paper addresses the question of the soul’s essential attachment to the body according to Ibn ?Arabi’s view.