بررسي مسيله عينيت در پديدار‌شناسي هگلي

The Reality Problem in Hegelian Philosophy

پديدار‌شناسي جان، از منظر هگل سير تطور آگاهي از امر جزيي تا صورت معقول است. سعي هگل بر آن است تا از معضل شناخت‌شناسي سنتي - جدا افتادگي اساسي آگاهي و جهان واقع - گذر كرده و به صورت‌بندي جديدي برسد. راه درك نحوه اين گذار، چگونگي رفع (Aufheben) امر جزيي در دل مفهوم (Begriff) است. امر واقع به صورتي منفي در دل مفهوم جاي مي‌گيرد و همين منفيت بنياد واقع بودگي در دل آگاهي است. سعي ما در اين مقاله بيان منظور هگل از منفيت واقعيت در دل مفهوم با توجه به تفسير خاصي است كه جورجو آگامبن از ماهيت زبان دارد. آگاهي هيچ‌گاه نمي‌تواند به صورتي مستقل از امر واقع باشد، چرا كه اين منفيت و مقاومت آن، همواره، آگاهي را يك آگاهي شكافيده و بنابراين «ناخشنود» مي‌سازد. اين رخداد دليل اصلي تنش مفهوم و بنابراين حركت ديالكتيكي آن است.

From Hegel‘s point of view, phenomenology of spirit is the evolution of consciousness from the particular to the notion. Hegel attempted to overcome the problem of epistemology, the fundamental separation between the real world and consciousness, and tried to reach a new formulation. To understand how this new formulation is achieved is to understand how the particular (Aufheben) is subsumed in the concept (Begriff). The real is subsumed negatively in the concept and this negativity is the foundation of the reality in consciousness. In this paper, we explain what Hegel means by negativity being subsumed in reality drawing on Giorgio Agamben’s special interpretation of the nature of language. Consciousness is never independent of the real since the negativity and its resistance always make the consciousness splitting and this makes it unhappy. This happening is the main reason for the tension of concept and thus its dialectical movement.