آسيب شناسي برنامه درسي آموزش زبان انگليسي از ديدگاه معلمان و دانش آموزان دوره متوسطه

A Pathological Study on English Course Curriculums: High School Instructors’ and Students’ Insights Scrutinized

هدف اين تحقيق آسيب شناسي برنامه درسي آموزش زبان انگليسي در مقطع متوسطه شهر بوشهر بوده است. اين پژوهش، تحقيق توصيفي (غير آزمايشي) از نوع پيمايشي است و جامعه آماري آن شامل كليه دبيران زبان انگليسي و دانش آموزان مدارس دولتي دوره متوسطه شهر بوشهر درسال تحصيلي90-91 بوده اند. حجم نمونه برابر 343 دانش آموز دختر بوده است كه از طريق فرمول كوكران و به صورت تصادفي طبقه اي با توجه به پايه هاي تحصيلي از بين 3187 و هم چنين 27 نفر از دبيران زبان انگليسي است كه شامل كل جامعه آماري دبيران مي باشد. جمع-آوري اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته صورت گرفت. نتايج حاصل از تحليل عاملي و آزمونt نشان داد كه عوامل آموزشي شامل (استفاده از الگوها و روش‌هاي تدريس نامناسب، عدم وجود امكانات و تسهيلات لازم، رويكردهاي ارزشيابي غيرمعقول برنامه آموزش زبان انگليسي و فقدان نگاه كاربردي به يادگيري درس زبان انگليسي) و عوامل برنامه درسي تحت عنوان، (نبود پيش زمينه فرهنگي، ناتواني در استفاده از روش‌هاي جديد و مدرن آموزش زبان انگليسي، استفاده از متون و محتواي نامانوس و كم بودن تعداد ساعات آموزش زبان انگليسي) از مهم ترين آسيب هاي برنامه درسي مورد مطالعه مي‌باشند. بنابراين مشخص مي‌شود كه اين هشت آسيب عوامل آسيب-زاي نظام آموزشي زبان انگليسي در ايران و براي ارتقاي وضعيت آموزش زبان انگليسي در مدارس بايد به اينها توجه شود.

The present study aimed to investigate the pathology of English course curriculum in high schools of Bushehr, Iran, employing a descriptive survey method. The population of the study included the language instructors and students respectively teaching and educating at state high schools in Bushehr in the academic year 2010-2011. The sample of the study included 343 female students who were randomly selected on the basis of their grades from among 3187 students along with the 27 instructors. Data were accumulated through questionnaires developed by the researchers. t-tests indicated that educational factors (including using improper teaching methods, lack of required educational materials, illogical English curriculum evaluations, and failing to have practical views on English learning) along with curricular factors (including lack of cultural background, inabilities to utilize the most recent teaching methods, using improper texts and contents, and insufficient educational hours) were of the most critical faults in the studied curriculum. Therefore, it is tempting to suggest that these eight factors, as the most critical faults in English education system, should be taken into account to improve the English education in Iranian schools.