روش تاريخ نگاري محمد بن جرير طبري (پيوند تاريخ و حديث)

Historiography method of Mohammad ebn Jarir Tabari (the link between history and Hadith)

اين پژوهش در صدد است نشان دهد پيوند ميان تاريخ نگاري اسلامي و حديث نگاري (‌روايت حديث) تا چه اندازه عميق و ناگسستني بوده است. پژوهش حاضر از دو بخش تشكيل شده است: نخست پيوند ميان حديث و تاريخ مورد بررسي قرار مي گيرد، سپس به گوشه‌هايي از روش تاريخ نگاري طبري به عنوان برجسته‌ترين نماينده تاريخ نگاري روايي (محدثانه) پرداخته مي شود. به طور كلي محدثان كار خود را در دو سطح پي مي‌گرفتند: نخست همه احاديث چه صحيح و چه موضوع را جمع‌آوري مي كردند و سپس در سطح دوم آنها را مورد نقد و بررسي قرار مي‌دادند، تا سره را از ناسره جدا سازند. بنابر سطح اول، كار محدثان يك كار مقارنه‌اي درجه اول بوده است: محدث بايد روايات همه فرقه‌ها و جريانها را مي‌شناخت و جمع‌آوري مي‌كرد، سپس وارد سطح دوم مي‌شد و دست به گزينش مي‌زد. طبري در تاريخش فقط به سطح اول كار محدثان پايبند بوده و وارد سطح دوم نشده است. اينك جا دارد با استفاده از روش نقد حديث، روايات تاريخ طبري دوباره مورد بازخواني قرار گيرد.

This research tries to show the link between Islamic Historiography and narrating Hadith is very deep and tied together. The presence research contains two parts: first it would examine the link between Hadith and History. Then it would proceed a parts of Tabari’s Historiography as a remarkable representation of Hadith Historiography. Generally works of Narrators (Mohadeth) were in two parts: first gather all Hadiths and then in second part analyzed and examined them, until separated good from bad. According to the first part narrators work is a simultaneity task: Narrator must know Hadiths of all sects and movements and gathered them. Then entered to second part and select some of them. Tabari in his history only was faithful to first part and never entered to second one. Now we must with utilizing from criticizing Hadith’s method reread Hadiths of Tabari’s History.